(Quote gelezen in mijn dagblad)
“SIR, I’M HELPING TO PUT A MAN ON THE MOON”.
Deze quote wordt toegeschreven aan een schoonmaker op het terrein van NASA, die werd aangesproken door de Amerikaanse president met de vraag: “Zo, en wat doet u hier?” Geweldig vind ik dat. En het herinnerde me meteen aan de onkruid wiedende tuinman die ik ooit ontmoette bij een bedrijf waar ik was uitgenodigd en die ik complimenteerde met zijn noeste arbeid. Hij antwoordde: “Een mooi front, mijnheer, is het eerste dat helpt bij het binnenhalen van nieuwe klanten”. Net zo geweldig!
Waarom deze uitspraken van ogenschijnlijk minder belangrijke werknemers in deze Opstarter? Omdat ze voor mij symbool staan voor de diepste betekenis van werk hebben. En als eenvoudige lieden als de bovengenoemden het al zo prachtig weten te verwoorden, wat betekent werken dan wel niet voor ons, de zogenaamd hoger geplaatsten? En hoe passen we onze motivatie dan toe in een tijd waarin het woord crisis vaker valt dan wat ook?
Een model in de praktijk
Geen enkele organisatie kan bogen op een constante groeilijn. Het is altijd weer een op- en neergaande beweging. Maar soms zijn de dalen diep en ontstaan er problemen. Net zoals nu. Crisis heet dat. En juist dan gebeuren ook altijd extra vervelende zaken als het verlies van belangrijke klanten aan een concurrent. Ik kreeg er mee te maken toen een werkgever me vertelde dat het vertrek van een aantal vaste klanten onherroepelijk gevolgen zou hebben voor werknemers die rechtstreeks gekoppeld waren aan de activiteiten voor deze klanten.
Gevolg: grote onrust en onzekerheid. Mijn team moest in die sfeer een reorganisatie doorvoeren en tegelijk de rust bewaren en voor zover mogelijk duidelijkheid verschaffen over vervolgstappen. Dat bleek niet eenvoudig, want de argwaan was groot en op de werkvloer circuleerden al snel namenlijstjes. We hoorden van werknemers die aan het solliciteren waren, anderen gingen – wellicht nog onbedoeld – minder werken. Kantoortijden werden stipt opgevolgd en meerwerk werd nauwelijks gedaan. Het was koud en stil geworden om ons heen.
Street band
We namen toen het goede besluit om te beginnen met alle kantoordeuren wagenwijd open te zetten zodat iedereen goed kon zien wie er was en wie bij wie zat en wat we zaten te doen. Vervolgens spraken we af om ons bedrijf niet meer te beschouwen als een groot orkest onder leiding van één dirigent, maar het als een straatbandje te zien, waarin elke muzikant flexibel en creatief mocht soleren rond de gekozen melodie.
Het enige wat wij zouden doen was AFTELLEN. KLEIN werd het nieuwe GROOT. Op die manier konden we ineens alles tegen het licht houden, besparingsplannen maken, de salesforce op scherp zetten en creatieve ideeën verzamelen, alles om maar nieuwe SWING aan het ondernemen te geven.
Succes
Het werkte. Want succesjes kwamen en vertrouwen in wat we aan het doen waren keerde terug. Mensen genoten van de vrijheid en de mogelijkheden die geboden werden. Initiatieven werden alom gesteund en ingezet waar mogelijk. Verantwoordelijkheid werd gevraagd én gegeven. En desgevraagd wist na een poosje menig medewerker op te lepelen wat hij zelf van zijn inbreng vond voor het bereiken van wat gewenst werd: Nieuwe groei, met nieuwe klanten, beter geformeerde teams om de werkzaamheden te doen, ook met nieuwe functionarissen die een fris elan en nieuwe impulsen gingen geven aan afdelingen. Met andere woorden: LUCHT EN RUIMTE!
De vele kleine signalen hebben geleid tot een complete wederopstanding waar ik nog steeds met veel trots op terugkijk. Niet voor mezelf, maar vooral voor al die medewerkers die diep in zichzelf gegraven hebben om te ontdekken wat de echte waarde van hun werken daar was.
Ik wens u een waardevaste werkweek.
Geef een reactie