Goedemorgen,
‘Een vroege snuif tabacologie … waar je behoorlijk de dampen van in kunt krijgen’.
Ik ben een stevige roker geweest in jongere jaren. Dat stond “ruig”. En ik heb dat best een tijd volgehouden. Ook op mijn werk. Collega’s uit die tijd vroegen zich vaak hardop af hoe ik in die blauwe walmen nog kon werken? Maar wie er ook last van ondervond, ik niet. En ik vond het zelfs gezeur tot het moment dat ik stopte. Plotseling was de wereld 180 graden gedraaid en ondervond ook ik de indringende geur van brandende tabak. Niet fijn. Rokers en niet-rokers leefden in gescheiden werelden. En er tussenin was er de gedoogruimte. Ik werd daar deze week met mijn neus op gedrukt toen ik een mailbericht ontving van een vroegere directeur, die me een foto stuurde met bijschrift: “Dit mocht niet van jou, weet je dat nog”?
Het rokerig verhaal verliep als volgt. Aangekomen bij het kantoor waar ik toen werkte, werd ik buiten al opgewacht door de directie-secretaresse die me zei dat ik me direct moest melden bij de algemeen directeur. Geen opgaaf van reden, gewoon direct melden. Natuurlijk draaide ik meteen diverse scenario’s af, want wat zou er gebeurd kunnen zijn? En wat had ik over het hoofd gezien? Gauw deed ik een belrondje met de vraag of er iets speelde? Iedereen reageerde verbaasd, niemand had iets gehoord. Met een wel heel ongemakkelijk gevoel besteeg ik de trappen naar het allerhoogste, terwijl mijn gedachten wild rondspookten. Wat zou nu zo ernstig kunnen zijn, dat ik direct en zonder omhaal op het matje moest komen? Aangezien ik niets kon bedenken, zuchtte ik maar eens diep, klopte en liep naar binnen.
“Zo, ben je daar eindelijk. Je bent te laat om te zien wat ik vanmorgen heb gezien. Een schande! Dit kan echt niet en jij gaat dat meteen oplossen. Kan me niet schelen hoe, maar dit moet stoppen. Niet te geloven dat dit in een professionele organisatie als de onze nog bestaat. Stel je voor dat klanten dit hadden gezien! Ik zal je zeggen dat die waren weggelopen, want die willen niet met zo’n bedrijf werken. Schande. Het is een grote schande. Ik schaam me diep en dat moet jij ook doen want jij hebt er nog niets aan gedaan.”
Ik had nog steeds geen idee waar hij zich zo over opwond en dus vroeg ik om nadere explicatie. Alsof hij door een wilde hond werd gebeten sprong hij op, pakte me bij mijn armen en trok me mee naar het raam van zijn kantoor. “Kijk, zei hij, daar beneden. Toen ik vanmorgen aan kwam lopen stonden er precies voor de hoofdingang wel vijftien medewerkers te paffen. Ik moest dwars door een enorm rookgordijn naar binnen. Mijn pak stinkt nog een uur in de wind. Dat kan toch niet? Dat mag niet! Krijgen ze hun rookminuten betaald? Dat hoop ik toch niet. Ik wil hun werkstaten zien en we trekken twee uur roken van hun werktijd af. Schande is het. Schande!”
Eindelijk wist ik waar alle ophef over ging en ik begon te lachen. De blikken die hij me toewierp leken dodelijk. Maar ik kon gelukkig uitleggen dat mijn lachen het gevolg was van opluchting die ik voelde over vele niet gebeurde rampen die ik in allerlei scenario’s had zien voorbijkomen omdat ik niet kon bedenken waarom ik zo urgent had moeten komen. Toen ik een glimlach zag, wist ik dat de ergste storm voorbij was en een gemompeld “sorry, misverstand” liet de oorlogsdampen verder verdwijnen, maar er moest wel en snel een (desnoods creatieve) oplossing komen om het roken te ontmoedigen in het kader van gezondheid en vooral (klanten)welzijn.
Ik wil u de aangedragen ideeën niet onthouden, daarvoor zijn ze te leuk. Natuurlijk begonnen we met aparte rokersunits in te stellen. De aankleding van die ruimtes leverde veel hilariteit op. Zo werd geopperd om bij het binnengaan van de ruimte meteen een zware rokershoest (op band) te laten horen. Of het ophangen van posters aan de binnenkant van de unit met portretten van bekende, zware rokers die waren overleden met de tekst: Zij waren onwetend! Ook het voorstel om aan de buitenzijde kolderieke tekeningen te plaatsen, waarbij enkel de hoofden van de rokers in de unit zichtbaar zouden zijn en zij dus onderdeel werden van de gekke tekening werd afgewezen als te … Zo kwamen we niet veel verder. Heel lang is nagedacht over een sterk idee om aan de buitenzijde van de unit schone longen af te beelden en aan de binnenzijde zwarte. Ik (ex-roker) was van mening dat dit allemaal niet kon en zocht het in een meer ‘normale’ aanpak. Zonder posters, geluiden en wat dies meer zij.
Ik was het hele voorval totaal kwijt totdat ik dezer dagen de mail ontving van mijn vroegere baas met een foto erbij en de tekst van hierboven “Dit mocht niet van jou, weet je nog”? Ik wil hem u niet onthouden. Ook al niet omdat ik heb gelachen tot ik blauw begon te zien. Niet van de rook maar van de pret om deze geestige en tegelijk dramatische aanpak.
Geef een reactie