Een poosje terug schreef ik enkele Opstarters over het fenomeen van de nieuwe werknemer (zoals Zullen we generatie Y maar vast afschrijven? en Lang leve sociale media?). Onder meer vertelde ik u toen dat wij er rekening mee moesten houden dat die nieuwe werknemer een baan compleet anders zou zien dan wat wij voor hem voor ogen hadden. Werk zou weleens secundair kunnen zijn aan andere activiteiten in het “second life” en op sociale media en daar vraagt men tijd en ruimte voor. Wie dat biedt, dient bij de werving en selectie van werknemers zeker te peilen wat de invloed van bovengenoemde activiteiten kan zijn op zijn nieuwe mensen. Want vergis u niet, nu al blijkt dat lang niet alle jongelingen die zich op banenmarkten melden evenwichtig kunnen omgaan met het o zo drukke leven dat altijd samen zijn en overal bereikbaar zijn + ook nog eens werken van hen vraagt.
De enorme inspanning die het kost dat alles goed te combineren, maakt velen labiel, onzeker en ook kwetsbaar. En dus ongeschikt voor de baan waarnaar ze solliciteren. De vraag is: Kom je er wel achter als je de normale selectieprocedure volgt? Lang niet altijd. Daarom een voorbeeld uit mijn praktijk waarin ik een kandidaat voor een tamelijk heftige functie probeerde te ontmaskeren.
Wat ik zoek
Ik ga er tegenwoordig altijd van uit dat elke functionaris een werkmasker op heeft. Dat is het beeld dat een werknemer graag uitdraagt over zichzelf. Prima, niks mis mee. Maar juist daarom sondeer ik meteen ook naar het gedrag van een medewerker in de functie die wordt geambieerd. In iemands vaardigheden geloof ik als het CV klopt, maar of zijn karakter aansluit bij een functie, een team en de organisatie, dat is voor mij het belangrijkste criterium in een procedure. Voor veel sollicitanten is dat vaak verrassend. Zij willen juist inzoomen op hun vaardigheid en kennis en liever niet diepgaand worden doorgezaagd met vragen over hun persoonlijkheid, sport, hobby, huisdier, enzovoort.
Een voorbeeld
Recentelijk ontving ik een op papier luisterrijke kandidaat voor een vacature. Tijdens onze gesprekken stuitte ik op een discrepantie in zijn dagelijks gedrag en de in zijn CV benoemde competenties. Toen ik daarnaar informeerde, reageerde de kandidaat totaal niet. Vervolgens probeerde ik het hem lastig te maken met te vragen of het hebben van een dubbele persoonlijkheid niet hinderlijk of belastend was in zijn werkzaamheden? Onverstoord ging onze man door met me te vertellen over zijn loopbaan en zijn keuzes en hoe ik in zijn CV kon zien dat hij de man was die een team naar een hoger plan kon tillen met teambuilding en durven delegeren van verantwoordelijkheden …
Hoe het gesprek ging
Mijn argwaan groeide en ik herhaalde mijn eerdere vraag met iets meer nadruk. Opnieuw draaide hij er in zijn antwoord omheen. Ik moest beslissen en koos de verrassende richting.
“Heb je huisdieren?”
“Nee”, kwam het korte antwoord.
“Wat voor sport doe je?”
“Ik werk”.
“Noem je alles wat je in je baan en daarbuiten doet werk? Want dan heb ik mijn conclusie nu wel getrokken”.
“Onmogelijk,” zei hij, “ik heb mijn CV nog niet eens toegelicht en we zijn pas een half uur in gesprek”.
“Dat bedoel ik”, was mijn reactie. En ik vertelde hem over de cultuur in onze organisatie en het type werknemers dat wij zochten en dat hij daar op geen enkele manier bij zou passen. Vanzelfsprekend verwierp hij mijn conclusie als zijnde voorbarig. Welnu, hervatte ik, noem mij dan een reden waarom ik dit gesprek met u zou moeten voortzetten? En ik voelde
de spanning in mezelf toenemen. Zou ik gelijk krijgen?
“Wel, mijnheer Maassen, u hebt mijn andere persoonlijkheid nog niet ontmoet die vast veel beter aansluit!”
U begrijpt het al, deze sollicitant heb ik laten gaan. Zijn indrukwekkende CV klopte totaal niet met zijn werkelijke wensen.
Conclusie
Heb ik geluk gehad? Misschien wel. Want hoe zorgvuldig je ook selecteert, hoe iemand werkelijk zal zijn blijft een gok. Maar het kan wel een meer gefundeerde gok zijn als je dieper graaft dan menig sollicitant met een mooi CV wenst.
Ik wens u een “ongemaskerde” werkweek.
Geef een reactie