Ik weet niet of u de uitzendingen “Het Balkon van Limburg” van omroep Limburg (L1) in de ochtend volgt? Ik ben daarin weleens te gast en mag spreken over allerlei aspecten van mijn vak en beroep. De laatste keer ging het over de sollicitatie. Natuurlijk, de goede voorbereiding, maar ook de eerste kennismaking. En juist over dat laatste gaat deze opstarter: DE EERSTE 10 SECONDEN VAN JE NIEUWE BAAN.
Voor een managementrol was een sollicitatieprocedure opgezet. Als jong en nog erg onervaren personeelsfunctionaris was mij een facilitaire rol toebedeeld. Dat wil zeggen, ik mocht de sollicitanten ophalen, ontvangen en van een drankje voorzien. De eerste kennismaking dus van mij met hen en van hen met het bedrijf waar ze wilden komen werken. Er zouden 4 sollicitanten komen. Zelf was ik bloednerveus, alsof ik het was die kwam solliciteren! Toen de receptie belde dat kandidaat nr.1 er was, repte ik me naar voren en begroette een man in tweeledig kostuum, de regenjas nog aan ondanks het mooie weer en een slappe handdruk. In complete stilte liepen we naar het kantoor van de HR manager. Ik haalde koffie en nam mijn plaats aan tafel in. Hoe we ook ons best deden, het gesprek vlotte totaal niet en dus stond kandidaat 1 al na 30 minuten weer klaar om door mij naar buiten te worden begeleid. In stilte.
Kandidaat 2 bleek precies het tegenovergestelde te zijn. Toen ik er aan kwam, liep hij nerveus rondjes te draaien en voor ik me goed en wel kon voorstellen begon hij al een hele riedel nutteloze informatie af te draaien. De manier waarop hij daarbij mijn hand stevig vasthield en me aankeek onder zijn verhaal, beviel me niks. Enfin, ook de wandeling naar het kantoor werd luidop ingevuld en ik kreeg het voorgevoel dat ook deze sollicitatie niet zou worden wat de kandidaat en wij ervan verwachten.
Toch werd het een aangenaam gesprek, tot mijn grote verrassing. Wellicht zenuwen, besloten wij.
Kandidaat 3 keek geïnteresseerd rond in de ontvangstruimte en na mijn begroeting wist ik eigenlijk al genoeg: Dit zou een echt gesprek kunnen worden en niet een eenzijdig vragenvuur van onze kant.
Ook de kennismaking met kandidaat 4 was goed, hoewel hij bij ons een klein twijfelgevoel achterliet. In onze evaluatie sprak ik uit wat ik intuïtief had gevoeld bij de kennismakingen en wat bleek, de manager had precies hetzelfde gevoeld in de gesprekken nadien. In het rapport dat we uitbrachten aan de directeur stonden onze minnen en plussen vermeld en jawel voor kandidaat nr. 3 alleen maar plusjes. Dus toch hij!
Later, toen ik de andere kandidaten belde dat we de sollicitatieprocedure zouden stoppen met hen, zeiden ze alledrie dat ze dit wisten (maar niet hoopten). Uit nieuwsgierigheid vroeg ik of ze konden aangeven wanneer ze dat gevoel kregen? Ik kreeg van alledrie te horen dat bij het voorstelrondje de twijfel was toegeslagen en waarom? GEEN KLIK. De eerste (stille) sollicitant vertelde me dat hij op het moment dat hij binnenstapte al wist dat dit niet zijn nieuwe werkgever zou worden en dat zijn (voor)gevoel alleen maar versterkt werd in het latere gesprek.
Hoe je dit moet benoemen? Zesde zintuig, intuitie? Zeker is wel – en ik heb dit al heel vaak getest – dat een succesvolle solliciatie, naast kennis en kundeniveau meestal bepaald wordt in de eerste 10 seconden van een ontmoeting met elkaar. Eigenlijk al bij de eerste handdruk.
Ik wens u een week met een KLIK.
Geef een reactie