Ondanks dat het alweer een tijdje geleden is en we het alweer bijna zijn vergeten, kom ik terug op de deceptie van het Nederlands elftal bij het afgelopen EK.
Stilstand is achteruitgang
Ik vind het namelijk een voorbeeld van stilstand is achteruitgang. Toen Bert van Marwijk in 2008 bondscoach werd en de ambitie hardop uitsprak om met het Nederlands elftal in 2010 naar Zuid-Afrika te gaan om Wereldkampioen te worden, waren we (de 16 mln bondscoaches die thuis bleven) nogal terughoudend. En hoewel voorganger Marco van Basten werd verguisd vanwege tegenvallend resultaat, werd er ook op Bert van Marwijks uitspraken met hoongelach gereageerd.
De heer Van Marwijk bracht een aantal essentiële veranderingen aan in de samenstelling van de selectie en ging aan de slag om een team op te bouwen wat niet alleen ging winnen, maar ook nog eens aantrekkelijk voetbal speelde. Hoe meer hij dat met het elftal liet zien in aanloop naar het WK in 2010, hoe meer de thuisblijvende bondscoaches gingen geloven dat het nog wel een waar kon zijn; Nederland kon inderdaad Wereldkampioen worden! En op 1 wedstrijd na lukte het ook nog eens om deze ambitie te verwezenlijken, maar daar hebben we het nu niet over…
Vertrouwen
Wat ik mij van die tijd nog herinner en wat indruk op mij maakte, was dat de heer Van Marwijk ondanks alle tegenstand doorging met zijn plannen, zich niet van de wijs liet brengen door alle tegenstand en dat het team een gevoel en vertrouwen op mij wist over te brengen, dat ze gewoon gingen winnen. Hoe dan ook.
Het resultaat van deze nieuwe koers mag bekend zijn: finalist op een WK, tweede van de Wereld! Wat een vooruitgang ten opzichte van de resultaten die voorganger meneer Van Basten had geboekt!
De algehele mening van het Nederlandse volk draaide volledig om. Ze begroette meneer Van Marwijk niet meer met hoon, maar roemden hem. Ze eerden hem en hebben hem letterlijk geridderd. Wat ze vooral wilden, was dat hij toch zijn succesformule uit de doeken zou doen. Ze noemden hem de beste coach en hij moest vooral tot in einde der tijden bondscoach blijven!
Een fluitje van een cent
Wellicht heeft dit meneer Van Marwijks (eerder verguisde en uiteindelijk geroemde) eigenzinnige werkwijze wat getemperd en zijn vizier wat onscherper gemaakt. Na dit WK in 2010 zou ditzelfde elftal tenslotte na opnieuw een termijn van 2 jaar op hun sloffen wel even Europees Kampioen worden; dat was tenslotte een fluitje van een cent! Men moest alleen maar dezelfde samenstelling houden (op Giovanni van Bronkhorst na dan), op dezelfde manier blijven voetbal spelen.
Samegevat
Afijn, het resultaat van deze voetbal-consolidatie mag ook bekend zijn. Voor mij is het een mooi voorbeeld dat stilstand achteruitgang is; dat verandering nodig is om vooruitgang te boeken en dat verandering van je eigen team/organisatie ook nodig is om de interactie met je omgeving op de juiste manier te kunnen blijven aangaan. Je omgeving (lees: de andere nationale elftallen) veranderen namelijk ook!
Een voorbeeld van dat vervelende besluiten (in dit geval: spelers buiten de selectie laten vallen) nodig zijn en aan de basis staan om tot iets goeds te kunnen komen. Laten we er dan ook van leren (en onthouden) dat verandering iets goeds en positiefs is en dat stilstand inderdaad achteruitgang is. En snelle achteruitgang ook nog; in 2 jaar tijd van WK-finalist naar niet eens de groepsfase doorkomen met 3 verlieswedstrijden…
Geef een reactie