Goedemorgen,
“DE LUSTEN VAN CREATIVITEIT, MAAR OOK … DE LASTEN”. DAAROVER GAAT HET DEZE KEER.
Wie heeft het niet meegekregen, het gekrakeel over het Koningslied. Vrijwel het hele landschap had er ook een mening over. Soms gefundeerd, maar vaker totaal niet. En toen werd het toch gezongen. Okay, niet massaal zoals in aanleg de bedoeling was, maar het bleek veel aardiger te klinken dan gedacht, verwacht, gehoopt misschien. Het liedje blijkt veel weg te hebben van het u mogelijk niet bekende paard van de art director. Het paard van de art director??? Ja zeker. In de wereld van de creativiteit is dat een veel voorkomende, maar niet erg geliefde diersoort. Laat ik het paard aan u voorstellen aan de hand
van twee voorbeelden uit de praktijk.
Het eerste voorbeeld komt uit de praktijk van mijn vader. Die werd lang geleden – tijdens de jaren 80-crisis – gevraagd om voor een bedrijf een campagne te bedenken die moest leiden tot het aannemen van personeel. Het bedrijf in kwestie was werkzaam in het onderhouden van rioleringssystemen, een op het eerste oog niet erg prettige werkomgeving wat mogelijk de belangrijkste reden was dat er niet aan personeel was te komen. En dat terwijl de meeste mensen die bij het bedrijf werkzaam waren zeer gedegen en gespecialiseerd werden opgeleid om hun taken goed te kunnen vervullen. Bijna high tech kon je wel zeggen. En een daarbij passend salaris ontvingen.
Het idee dat werd ingediend bestond uit een uitgebreid lespakket dat aan technische scholen werd aangeboden en dat aan de hand van films en video’s liet zien hoe er werd gewerkt met de modernste apparatuur, zoals buiscamera’s die op afstand werden bediend om riolen te scannen en speciale constructies die eveneens op afstand werden bestuurd om obstakels te verwijderen en te vernietigen. Daarnaast was er een voorstel om te komen tot een spannend werktenue voor de pipe-engeneers zoals de medewerkers zouden gaan heten, enzovoort, enzovoort.
Het eindvoorstel was om de leerlingen die de les en het lespakket hadden gekregen te vragen om een verslag/opstel te schrijven over hun bevindingen met als prijs voor het beste verslag een BAAN BIJ HET BEDRIJF.
Nadat het idee was gepresenteerd was er volop lof. Dit ging werken! Zo gaan we het doen! Maar… en toen kwamen de aanpassingen. De directeur wilde dit, de manager dat, de chef techniek zus en de administrateur zo, de collega’s en zelfs de schoonmakers deden hun zegje. Er werd volop getimmerd en vertimmerd aan het paard dat er uiteindelijk kwam uit te zien met 6 poten, een hondenkop en geen staart. Het paard van de art director was geboren. Of het ooit heeft gelopen is niet bekend geworden.
Voorbeeld twee komt uit mijn praktijk. Zonder opschepperij durf ik het aan, u te vertellen dat ik bij een aantal mensen bekend sta als een creatief denker. Mogelijk is dat de reden dat ik door een HR-collega werd gebeld met de vraag of hij eens met me kon komen praten over de invulling van een probleem met betrekking tot arbeidsmarktcommunicatie. Prima, zei ik, en we maakten een afspraak. Het ging erom dat zijn bedrijf had besloten hun lokale bekendheid belangrijk te versterken. Ze hadden hun naam veranderd na een overname en waren nu zoekende naar nieuwe werknemers uit de omgeving. Echter de makke was dat men de nieuwe cultuur wilde uitdragen én de oude. Een nogal onduidelijke strategie. Dus vroeg ik: “Wat doen jullie op dit moment?”
Het bleek dat men vrij veel deed aan (lokale) club sponsoring. En juist dat laatste triggerde me. We sloten ons gesprek af en ik beloofde op korte termijn met een voorstel te komen. Na een paar weken was het zover dat ik mijn plannen wilde ontvouwen voor de voltallige directie. Ik had goed nagedacht over het vraagstuk en had – al zeg ik het zelf – een lumineus voorstel dat kort samen gevat het volgende omvatte: Een open dag, maar niet standaard. Nee, maak gebruik van je lokale sponsoring. Zet bijvoorbeeld de toneelvereniging in als rondleiders in je bedrijf, maak die rondleiding interactief door gebruik te maken van de creativiteit van de acteurs. Richt plekken in voor de lokale tennis- en voetbalclubs en biedt ruimte aan de juniorspelertjes om hun kunstjes te tonen.
Dan komen ouders mee en mogelijk ook andere familieleden en vrienden. Maak de ontvangst extra aantrekkelijk door de lokale harmonie te vragen de dag op te leuken met gezellige live muziek. Terwijl ik dit allemaal zei, zag ik mijn gastheer steeds ongelukkiger kijken. Dus vroeg ik: “U ziet dit niet erg zitten?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, totaal niet. Jij stelt een circus voor. Dat is niet professioneel. Wij zijn een serieus bedrijf en dat willen we uitstralen. Dat doen we niet door amateurs in te zetten”.
Laten we het dan anders doen, stelde ik voor. Als mijn ideeën door u te revolutionair gevonden worden, leg ze dan eens voor aan meer neutrale personen uit uw bedrijf. En dat sloeg aan. Even later stond ik in de bedrijfskantine mijn verhaal te verkondigen. Afsluitend werd er gestemd. Een derde was tegen, een derde voor en een derde wist het niet. Dus patstelling. Als voorlopige oplossing werd een projectgroep ingesteld die alles zou evalueren. U voelt hem al aankomen. Het werd een traditionele open dag. Het paard van de art director is niet eens van stal gekomen. Teveel coaches!
Heerlijk om creatief te (mogen) zijn, je geesteskinderen te zien groeien en bloeien. Soms zelfs op de mestvaalt. Maar owee, als een miljoen coaches mogen mee beslissen. Dan wordt er of over niets beslist of worden er misbaksels geboren die niemand het licht wil doen zien. Want miljoenen coaches weten het (helaas) altijd weer beter. Stap daarom op uw strijdros en geef het de sporen. Ten aanval met uw ideeën hoe de crisis te tackelen. Uw strijdplan werkt.
Ik wens u een werkweek vol inspirerende en boeiende gedachten.
Geef een reactie