ING heeft twee nieuwe zwaargewichten: Lodewijk de Waal en Peter Elverding. Interessant omdat beide mannen voor ‘een bescheiden beloning’ aan de slag gaan. Bestuursvoorzitter Michel Tilmant verdiende in 2007 een vast salaris van 1,3 miljoen Euro. Wat de nieuwe zwaargewichten gaan verdienen heb ik nog niet achterhaald, maar waarschijnlijk blijven beide heren onder de Balkenende-norm van 166.000€ plus toeslagen.
Eerder schreef ik al dat ik hoop dat de top van ING/Fortis/ABN Amro een voorbeeld functie zal krijgen, waardoor toplonen in zijn algemeen omlaag gaan. Nu ik zoveel aandacht aan het onderwerp geef, verdient dit een korte verdediging. Uiteraard is tijdens een financiële crisis alles dat veel geld kost interessant. En topsalarissen van 1,3 miljoen per jaar zijn veel geld. Verder is het interessant om te zien hoe lonen zich ontwikkelen: gebeurt dit echt op basis van marktwerking, of is er meer aan de hand?
Topsalaris en topbeloning in perspectief
Enig perspectief: recent heb ik een oude tekst gelezen van Henri Fayol. Fayol is een van de grondleggers van de management theorie. 90 jaar geleden schreef hij al over hoe belangrijk het is dat het management belangen deelt met de aandeelhouders. Vandaar het idee om management aandelen te geven: zo hebben zij er ook belang bij dat het goed gaat met de onderneming.
En dat is in zekere zin een argument voor topbeloning, let op: beloning, niet salaris. Als een manager aandelen heeft en het gaat goed met het bedrijf, dan verdient hij op de aandelen. Maar dit zegt niets over het hoge vaste salaris dat een topfunctionaris ontvangt.
Op basis van dit idee lijkt het me prima als het management zeer hoge beloningen krijgt zolang het goed gaat met het bedrijf. Dat motiveert en werkt versterkend. Maar hoge beloningen in tijden dat het slecht gaat zijn moeilijker te verantwoorden en zeker als de mensen met lagere lonen meer problemen ondervinden van bijvoorbeeld de economische neergang.
De toekomst
De vraag rest in hoeverre de huidige ING topmannen, die overigens zijn aangesteld als commissaris van de overheid, het beeld zullen vormen voor toekomstige topsalarissen. Weliswaar is aangetoond dat er mensen zijn die bereid zijn de functie op zich te nemen voor een substabtieel lagere beloning. Maar in hoeverre is dit een voorspeller? Beide mannen zijn gevestigde namen die het wellicht ook niet meer voor het geld hoeven doen. Die het misschien voor het prestige doen. Of voor de uitdaging. Dus rest ons de vraag: als we topfunctionarissen voortaan een lager salaris willen bieden, zijn er dan genoeg competente potentiële vervangers?
Internationaal perspectief
Een ander veelgehoord argument is de concurrentiepositie van Nederland. Wanneer de topsalarissen in Nederland drastisch omlaag gaan, wordt het voor veel toptalent interessant om haar heil elders te zoeken. Dat is geen probleem als er vervangers zijn, maar in de huidige krappe arbeidsmarkt, met de internationalisering van arbeid en bedrijven en een wereldwijde vraag naar talent is het de vraag of er niet teveel talent wordt ontmoedigt om elders een nieuwe uitdaging te zoeken.
Een pittige afweging dus. Afsluitend een discussievraag: gaat de kredietcrisis de (top)salarissen substantieel omlaag halen?
Geef een reactie