Goedemorgen,
Waar of niet waar? Altijd en overal bereikbaar willen zijn is angsthazerij en vluchtgedrag!
Waarom?
Natuurlijk is wat ik bovenaan deze wekelijkse opstarter zet enigszins overdreven. Want een van de verworvenheden van de digitale wereld is toch wel dat we vrijwel altijd te vinden zijn, waar we ons ook bevinden. De vraag is alleen: Moeten we dat wel willen? Altijd en overal bereikbaar? Zijn we soms (te) bang geworden dat we iets gaan missen?
Ik herinner me een verhaal over een Philips directeur, die tijdens zijn grote vakantie stiekem op zijn kantoor zat, omdat – zo zei hij – er altijd iets kon gebeuren, en als hij echt weg zou zijn dan … enz. enz. Volstrekt daarmee in contrast is de volgende “afwezigheidsmelding” van een van mijn ontvangers van de wekelijkse Opstarter. Hij laat het volgende weten:
Afwezigheidsmelding
“Beste mailer, wegens vakantie ben ik niet te bereiken. Dit betekent dat ik mijn mail niet lees en dat ik ook echt niet een half uur per dag de zaak bel om te horen of er iets belangrijks voor mij is en zelfs mijn voicemail beluister ik niet. Kortom, ik ben mét en echt óp vakantie. Tot …. .”
Omdat ik graag wilde weten waarom hij absoluut afstand nam van ieder die hem trachtte te bereiken, ben ik meteen op de eerste werkdag gaan mailen met de vraag wanneer ik hem het best kon bellen. Ik begreep best dat ik niet de eerste prioriteit zou zijn, maar na drie dagen was ik het wachten zat en greep ik de telefoon. Ik geef u de verkorte weergave van ons gesprek.
Het gesprek
Ik: “Hoezo deze tekst in je afwezigheidsassistent?”
Hij: “Om duidelijkheid te verschaffen.”
Ik: “Wordt niet van je verwacht dat je ook op vakantie reageert op mail en telefoon? Als ik je leidinggevende zou zijn, kan ik je boodschap ook negatief opvatten, zelfs kleinerend.”
Hij: “Ik houd van duidelijkheid. Hoeveel vakantiegangers checken dagelijks meermalen hun mail en reageren erop? Hoeveel vakantiegangers zie je bellen, soms op de meest ongepaste plekken, alsof ze compleet onmisbaar zijn? Ik pas daarvoor. Op de zaak heb ik aangegeven enkel en alleen in spoedeisende en escalerende gevallen contact op te nemen. Degenen met wie ik werk weten dat en respecteren dat. Anderen doen dat niet. Ze willen – ondanks mijn vakantie – een reactie vanwege hun ‘eigen’ planning. Herken je dit?”
Ik: “Ik herken zeker een aantal zaken, maar ben je niet een beetje te streng?”
Hij: “Michiel, je mailt me op mijn eerste werkdag en belt me de derde omdat het uitblijven van mijn reactie bij jou iets in de war brengt. Dus jij legt jouw planning- en werkstress bij mij en verwacht gewoon dat ik daaraan prioriteit geef. Voor mij is dat volslagen onbelangrijk. En is dat voor veel meer zaken niet zo? Als het écht van groot belang zou zijn, dan vonden wij elkaar wel. Toch?”
Ik: “Punt gemaakt en duidelijk.”
Wat is de les (ook voor mij)?
Vakantiestress doe jezelf aan. Het ontstaat als je geen vertrouwen hebt in je team en collega’s. Altijd in controle willen zijn is juist heel vervelend voor je omgeving en is veeleer angsthazerij en vluchtgedrag dan verantwoordelijk leiderschap. Mag ik een voorstel doen?
Als u binnenkort ook ongestoord van uw kostbare vrijheid wilt kunnen genieten, zorg er dan voor dat u een boodschap voor het thuisfront op uw apparatuur zet die helder maakt dat zij die voor u waarnemen een prachtige kans krijgen zelf verantwoordelijkheid te nemen. Dat kan een enorme MotiVactie zijn voor hen. Maar ook voor u! Want zo leren alle betrokkenen van elkaar.”
Ik wens u zo lang het duurt een welverdiende ‘stilte’.
Vriendelijke groet,
Michiel Maassen
Geef een reactie