Vandaag wil ik u meenemen op een zijpaadje dat mensen soms vermaakt, maar vaker nog mateloos ergert. Dat paadje heet het “jargonpad”. Het is eeuwenoud en wordt begaan door mensen uit allerlei beroepen, van hoog tot laag.
Wat voorbeelden
Een op het pad bekende groep wandelaars is die uit de medische wereld. Patiënten worden vaak nog overdonderd met een stroom Latijn die hen het ergste doet vrezen, terwijl als je de dokter vraagt om in gewoon Nederlands te vertellen wat je mankeert, dat meestal best aardig lukt. Hoveniers hebben er ook zo’n handje van om je in dezelfde taal als de genezers – Latijn dus – te vertellen wat er in je tuin groeit en bloeit.
Politici willen ons “liefst prudent “informeren over de stand van zaken, maar het ergst van al zijn in mijn ogen de jongens en meisjes van de ICT, de mobiele telefoons en de computers. En als laatste wil ik niet nalaten te vermelden dat wijzelf ook geen schoon zieltje hebben als het over vakjargon gaat. Regelmatig krijg ik van mijn vader te horen dat ik een woord of begrip gebruik dat voor mij vanzelfsprekend is, maar voor hem “brei-taal”. Dus ongeschikt voor maandagmorgentekst, zegt hij. Die moet juist helder en licht te verteren zijn, zodat je erna “lekker” aan je werk begint.
Breitaal
Een kleine anekdote over “breitaal”. Laatst werd mijn vader door een wat oudere buurvrouw geroepen om haar te helpen met haar mobieltje, want die deed het opeens niet meer. Het ding bleek geblokkeerd omdat er al een half jaar niet prepay (breitaal) mee was gebeld, maar dat terzijde. Hij begon haar uit te leggen hoe het apparaatje werkte en toonde haar op het schermpje het woord “menu”. Menu? Hoezo menu? Krijg ik iets te eten? Ik heb toch niks besteld?
Om kort te gaan, de kloof tussen de echte ouderen en de snelle jongeren is definitief onoverbrugbaar geworden. Alleen al door de taal! Kwestie van laten uitsterven klaarblijkelijk. Probleem opgelost. Of toch niet? Ik ben er een van de computergeneratie. Niet echt onhandig op die dingen en dus weet ik ook mijn weg te vinden op Blackberries, I-pads, Ipods e.d. Hoewel… Laatst kreeg ik een foutmelding op mijn thuiscomputer. Wel opstarten, geen internet. Paniek in het gezin, want onbereikbaar zijn voor de buitenwacht, dat is ondenkbaar in onze moderne tijd. Pa achter de computer om de oplossing te vinden. Helaas, wat ik ook probeerde, de melding bleef onveranderd op het scherm: “Geen of beperkt internet mogelijk. Controleer uw netwerkinstellingen”.
Klaar met breitaal
Contact gezocht met mijn provider, maar die gaf geen sjoege. Modem werkte perfect, dus uw probleem. Gelukkig wist ik nog een mogelijk hulplijntje naar een oud-collega te vinden. Met hem een afspraak gemaakt voor een telefonisch spreekuurtje. ’s Avonds samen aan het scherm en via de telefoon instructies opvolgen. Via bios, uitvoeren van config en checken IPadres naar ethernet heb ik dingen gedaan waarvoor ik niet verantwoordelijk wil worden gehouden.
Ik wist op een gegeven moment echt niet meer waar ik moest kijken om iets te controleren of om een commando op te volgen. Mijn ergernis groeide met de seconde en die bij hem ook. Het was gewoon zijn wereld tegen de mijne geworden. En voor het echt oorlog werd, bedankte ik hem en zei dat ik elders een oplossing zou gaan zoeken. Zijn “breitaal” was me bijna de strot uitgekomen.
Samengevat
Waarom dit verhaal over het zijpad van de “breitaal”? Omdat het slotcommentaar aan het eind van de “computer-war” was dat de terminologie die in ons vakgebied mode was, voor mijn ICT-vriend net zo onverstaanbaar was, als de werktaal van zijn vak nu voor mij. Tja, een spiegel voorhouden is soms zo gek nog niet. Want wat voor professionals zo klaar als een klontje is, blijkt voor de meeste anderen absoluut onherkenbare “breitaal” te zijn. 100% DUIDELIJKE ONDUIDELIJKHEID.
Ik wens u een lichte en heldere werkweek.
Geef een reactie