Het is zondagochtend, 18 graden en ik zit te ontbijten op het strand. Wat een contradictie met de afgelopen werkweek. Want vanuit mijn ontbijtplek zie ik alleen de zee en daarboven…..niets.
En tegelijkertijd zie ik daardoor alles. Een vogel die blijft hangen in de blauwe lucht, twee kinderen die weg huppelen en de ouders die er paniekerig achteraan rennen, de vlaggen die zwaaien door de wind.
En daardoor ontstaat een globaal beeld van het moment. Ik overzie alles. Wat een contradictie met de afgelopen week. Er overspoelt mij een gevoel van rust. Ondanks de kwetterende kinderen, het gekletter van het servies en de drukte op het terras ben ik kalm. Wat een contradictie.
Normaliter ren ik van afspraak naar afspraak, probeer ik tussendoor mails en de telefoon te beantwoorden en met een beetje geluk kom ik ook nog aan de administratie toe. Allemaal heel praktisch en efficiënt. Maar in hoeverre voel ik dat ik efficiënt bezig ben als ik zou stoppen met rennen om de boel van een afstand te bekijken. Als ik de tijd zou nemen om op het strand te gaan zitten op dinsdagmiddag 15.00 uur? Of op een donderdagmorgen in de duinen in het gras zou liggen? Wellicht creëer ik visies, ideeën, creaties en oplossingen die mij voorheen niet helder waren. Nu probeer ik dat in een groot gebouw, op een flexplek of in vergaderzaal tijdens een overleg. Liefst tussen 09.00 en 18.00 uur. Ik betrap me erop dat ik me verplicht voel om tussen bepaalde tijdvakken op bepaalde plekken te moeten presteren. Visie, oplossingen en creativiteit laten zich in mijn geval moeilijk sturen.
Ik neem een slok van mijn cappuccino. Ik neem mij een ding voor: ik ga de dingen vanaf morgen met wat meer afstand bekijken, ook tussen 09.00 en 18.00 uur. Met hopelijk een mooie herfst in het vooruitzicht kan je mij wellicht maandag aantreffen op een grasveldje in het park.
Geef een reactie