In de vakantie hebben we weer genoten van alles wat voorbijkwam. Van de natuur, van de prachtige stadjes, van zee en strand én … van mensen. Lieve mensen, attente mensen, jonge en oude mensen, mannelijke en vrouwelijke mensen, kromme en rechte, bruine en witte mensen, allemaal schepsels die de naam mens mogen dragen.
Maar heel soms twijfel je. Zoals in ons geval toen we een beer van een vent, door de vele tatoeages nauwelijks nog herkenbaar als mens, voorbij zagen wandelen met een piepklein blank mensje in zijn armen dat hij zo stevig knuffelde dat wij vreesden voor het jonge leven. Een jonge vader met zijn kind! Normaliter een teder beeld, maar zijn beeldvorming was voor ons toeschouwers meer iets uit een horrorfilm. Waar dit verhaal heen gaat? Het gaat over beeldvorming en vooral over verkeerde beeldvorming en wat dat met je doet.
Een voorbeeld
Ik kreeg eens een baas die de reputatie had dat hij een beetje een bullebak zou zijn en voor de rest een norse vent. Als je bij hem moest zijn dan keek hij je nauwelijks aan en soms mompelde hij wat dat nog het meest leek op “Wat mot je?” In elk geval was hij een meester in het zwijgen en als hij je aankeek dan was dat nogal indringend. Zijn zwijgend kijken bezorgde ons allemaal de kriebels en veelal ongemak.
Zelfs toen ik eens met overtuigende dossiers bij hem kwam en een m.i. sterk relaas afstak, was de stilte bijkans oorverdovend tot hij me vroeg: “Klopt dit allemaal wel?” Hakkelend probeerde ik te antwoorden maar mijn zelfvertrouwen was compleet weg en met een rood hoofd verliet in zijn kamer. Nadien heb ik nog diverse pogingen ondernomen om met hem in contact te komen. Maar elke poging werd abrupt afgekapt. Het bleef eenrichtingsverkeer, zonder ruimte voor een ontwikkeling die gevoed wordt door een gezamenlijk raakvlak. De human touch.
Een gesprekje
Ik sprak daarover met een kennis/collega die – voor mij – enkele jaren met hem had gewerkt. Die vertelde dat mijn manager de aanjager was van een jaarlijkse braderie waarop een harmonie steevast het feest opende met een concert waarbij hij de presentator was en ook nog meespeelde. Nogal verrassend voor iemand die bekend stond als niet heel communicatief. Blij dat ik wellicht nu iets wist dat een opening in onze relatie kon bewerkstelligen, bereidde ik me voor op een volgende bespreking. Maar toen het moment gekomen leek, vroeg hij ineens: “Waarop zit jij te broeden?”
Daarop flapte ik het hele verhaal er in een keer uit, inclusief het gesprekje met mijn vroegere collega en de moeite die ik had met onze werkrelatie. “Een topvent is het die collega van ons”, zei hij en vertelde dat hij door hem was gebeld en het advies had gekregen om wat meer interesse te tonen in mij, als mens.
De conclusie
“Ik vind dat niet gemakkelijk”, zei mijn baas me. “Ik ben iemand die graag de kat uit de boom kijkt en dat prettig vind. Dat amicale en die openheid van jou, daar heb ik moeite mee”. Mijn volhardendheid en drive vond hij wel sterk, alleen hij wist niet hoe hij mij dat kon vertellen. Daar zaten we, twee volwassen kerels die eigenlijk niet wisten hoe ze de situatie hadden moeten doorbreken. Een derde bood ons die opening. Over verkeerde beeldvorming over en weer gesproken! Klaarblijkelijk heeft goede beeldvorming dus meer te maken met acceptatie van het andere, ongewone, om tot de kern der dingen te komen dan met de omarming van een bekend vooroordeel. ( zie je wel, hij … enz.)
Ik wens u daarom een geestverruimende week!
Geef een reactie