Vriendelijkheid op de weg – en een fijne zomer!

27/05/2013 Leestijd: 5 minuten

Goedemorgen,

OVER HET EMBONPOINT, NIET OF LAAT ETEN, GEZONDE SALADES EN POOLSE TRUCKERS …

Wat een hectiek de laatste week! Het liep compleet de spuigaten uit met al mijn afspraken. Zowel in tijd als in locatie waar ik had afgesproken, bleek het anders te zijn dan vooraf was geregeld. Gevolg: Ook thuis kon ik mijn verplichtingen niet nakomen. Dus zat de stress er aan alle kanten dik in. En daarbij kwamen uiteraard ook nog eens de zaken die het eigen lijf normaliter goed doen functioneren als op tijd eten en drinken aardig in het gedrang, zo niet werden ze totaal over
het hoofd gezien.
De altijd vooruitziende blik van mijn liefdespartner zorgt er gelukkig voor dat er in mijn bagage wat bikkesement zit als het laat gaat worden en dat was deze keer net zo. Ik had al een paar keer op mijn polsklokje gekeken tijdens de laatste afspraak omdat de interne klok zich duchtig begon te roeren middels behoorlijk goed te horen gerommel, waardoor ik aan mijn gesprekspartners moest verklaren dat ik de hele dag nog niets had gegeten en dat het dus tijd was voor een noodrantsoen, te weten enkele gezonde fruitkoekjes met liefde.
Ik kreeg wat verbaasde blikken en de vraag wat voor een type werkgever ik wel niet had die mij verplichtte tot zo laat nog te werken? (Ze kenden mij en mijn functie niet precies, dus …). In de volgende koffieronde werden alle koekjes bijeengelegd en aan mij aangeboden als vervangers voor de gemiste lunch en diner. Dan kreeg ik in elk geval wat in mijn voortdurend protesterende maag. Hoe vriendelijk ook bedoeld, zo?n koffiekoekje is maar een droge plak meel in je mond, die je met enige moeite krijgt doorgespoeld als je er een glas water bij drinkt. Dus liet ik het bij de inname van een. Na nog een uur werd de bijeenkomst afgesloten en spoedde ik me huiswaarts met onderweg koortsachtige dromen over tafels vol heerlijk eten.

Wat een tegenvaller! Geen luxe dis, maar een bezorgde thuisschat die mij dringend afraadde mij nu nog op voedsel te storten aangezien elke hap als extra vetreserve zou worden opgeslagen rond mijn in de loop der jaren fraai opgebouwd embonpoint. Maar goed, als ik desondanks, enzovoort …
Het bord stond in de koelkast. Natuurlijk ben ik voor geen gat gevangen en daarom haalde ik voor haar de Spaanse “laat-etencultuur” aan en de Engelse “grote portie chips” in de avonduren. Haar conclusie: Dan moest ik het zelf maar weten, MAAR ZIJ vond het niet slim en smaken zou het zo laat ook niet. U weet wie er won.

De volgende dag zou ik zeker op tijd thuis zijn. Beloofd! Eerst naar de tennisles met de meiden en dan om zeven uur gezamenlijk eten. Het leek te gaan lukken. Ruim op tijd stapte ik in mijn auto en sms-te ‘ik kom eraan’. Normaliter kijk ik voor ik begin te rijden ook altijd even naar de file-informatie om de route te bepalen die het gunstigst zou zijn, maar dat vergat ik omdat ik nog een paar collega’s aan de lijn wilde hebben en al aan het bellen was. Nauwelijks op de snelweg, gaf de navigatie aan dat er behoorlijke verkeershinder was door enkele ongevallen en dat er rekening moest worden gehouden met forse vertraging. Alternatieve routes stonden ook al vol met als gevolg ?compleet infarct?. BALEN! Ik kon geen kant op.
Maar weer een sms gestuurd ‘ben later, veel later, sorry’.

Na wat gesukkel, zag ik een tankstation. Omdat ik deze keer geen noodpakket bij me had (ik zou immers ruim op tijd thuis zijn) besloot ik wat drinken te halen en iets eetbaars te kopen. De parkeerplaats was overvol, maar een vriendelijke Pool attendeerde me op een vrij plekje voor zijn truck. Snel parkeerde ik en liep richting tankstation. Een drukte van jewelste daar van hongerige autoweggasten met allemaal neus en papillen-prikkelende etenswaar. Heerlijk! Een warm broodje bal, kroketten, gehaktstaven, mmm, het water liep me al bijna uit de mond. Of toch dat broodje gezond, fluisterde een stemmetje dat verdacht veel leek op de stem van mijn lief. Nee. Dan maar een Snickers. Terwijl ik stond te wikken en wegen, zag ik ook wat maaltijdsalades en hoorde tegelijk een duistere stem “wat een lekkere warme gehaktbal” diep in mij zeggen. Het innerlijk stemmengevecht was nog niet afgelopen toen ik een hand op mijn schouder voelde en de Poolse chauffeur herkende die me een parkeerplaatsje had aangewezen. Met een brede grijns wees hij naar mijn riemhoogte en het daarboven pront aanwezige embonpoint en toen naar de vitrine met gezonde salades en maakte met zijn hand het gebaar ‘mmm, dat smaakt heerlijk’. Vervolgens wees hij naar de snacks en knikte vrolijk nee. “Je bent net als mijn vrouw”, zei ik. De grijns werd een lach en meteen deed hij een greep in de kast en overhandigde hij me de salade. “Cadeau. Smakelijk. Goed voor u”. Zijn gebrekkig Nederlands maakte zijn vriendelijke gebaar naar mij extra warm. De hele misere van de file was in een keer vergeten.
In de auto at ik op mijn gemakje de salade en dronk mijn flesje water. Na een half uur kwam de bevrijdende mededeling dat de rijbanen weer vrij waren en kon ik de weg vervolgen naar huis. Daar vertelde ik mijn vrouw wat ik had meegemaakt. Ook zij moest er hartelijk om lachen. Wat een smakelijke ervaring!

Zo aan het begin van de hopelijk aanstaande fraaie zomerperiode, wens ik u van harte veel vriendschap en warmte op weg naar een betere tijd. Zowel thuis, als onderweg, als op het werk.

Wegens allerlei werkzaamheden, vakanties en andere bezigheden zal dit vooralsnog de laatste opstarter zijn in de maanden juni en juli. In augustus pakken we de draad weer op. Ik wens u alvast een goede start van de zomer toe!!

0 reactie(s) op “Vriendelijkheid op de weg – en een fijne zomer!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.