“Ik heb nooit iets gehad met geweren… nog steeds niet”
Deze zin bleef hangen na het lezen van “Lisey’s verhaal” van Stephen King. Dit boek van veelschrijver King had ik al meer dan 6 jaar elk jaar in mijn vakantiebagage. En, net als in een King verhaal, ik kwam er niet toe alsof het boek door onzichtbare lijm was afgesloten vanaf een zeker punt…Ik begon er elke vakantie aan: in Zeeland, in Limburg, in Duitsland, in Italië…Ik kwam nooit verder dan pagina 101… Moet zeggen dat het boek voor een King vrij traag op gang komt. Het is een gemiddeld boek, lijkt wat gemakkelijk geproduceerd. Maar dit jaar zijn we “aan” de Cote d’Azur geweest, mooie terrassencamping, een Domaine zoals dat heet. Weer begonnen aan Lisey’s verhaal en nu is het wel uit! De vraag is: waarom nu wel en daarvoor niet?
“Lisey’s verhaal” is het verhaal van een onvoorwaardelijke (geen gemiddelde!) liefde tussen een schrijver en zijn vrouw. Een liefde die niet stopt met de dood. In dit verhaal (van Lisey) is het tijdens leven en dood mogelijk om naar “genen zijde” te gaan. Dit door een krachtig verbeeldingsvermogen. Dat levert ongekend mooie beelden op voor degene onder ons die zich dat willen voorstellen. Daar kan geen gemiddeld filmpje of game tegenop… Dit vindt plaats in het turbulente tweede deel van het boek. De schrijver heeft “het kwaad” in zijn DNA en ziet in zijn jeugd dat zijn eigen vader zijn broer dood (moet) schieten. Deze passage las ik op het moment dat mijn twee zonen aan het schieten waren met de net in de Franse supermarkt verworven luchtdrukgeweren. Dat ging best wel hard en één van de plastic kogeltjes verwondde het oor van mijn jongste. Toen “schoot” de eerste zin door mijn hoofd…
Afwijken van het gemiddelde
Het gemiddelde is de norm in Nederland, bij de politiek, in organisaties, bij HR en bij velen van ons. Als we afwijken van de norm (boeken die duidelijk verder gaan dan het gemiddelde, een standpunt innemen, het geweer zogezegd richten op een doel, etc) worden we gestraft. Het is ook gemakkelijk om het gemiddelde als uitgangspunt te nemen, dan heb je altijd een excuus. Kijk maar eens naar de discussie over het begrotingstekort: 3%, 6 miljard bezuinigen: dat zijn gemiddelden die tot norm zijn verheven! Daarom komen wij geen steek verder, terwijl Frankrijk inmiddels uit de recessie is gerommeld! In (Nederlandse) organisaties is de grauwe middelmaat vaak de norm. Afwijkende meningen, extreem goed presterende medewerkers vallen buiten de boot. Laat staan als je er anders uitziet: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg in dit land. Het is ook wel gemakkelijk om te kiezen voor het gemiddelde, dan hoef je je niet te verantwoorden voor je keuze…
Daarom lees ik graag Stephen King: hij conformeert zich niet aan gemiddelden. Nee, extremen zijn juist kenmerkend voor zijn massieve oeuvre. Daarom kwam ik ook minder goed door “Lisey’s verhaal” heen. Dat ontvouwde zich als een “gemiddeld” liefdesverhaal. Maar de boodschap is dan ook: hou vol, kies niet voor de makkelijke weg, maar blijf het proberen. Dan volgt na de weerstand een bijna betoverende “genen zijde”. Door telkens weer te beginnen in het boek werd het vertrouwd, herkenbaar en ging het “leven”. En soms moet de tijd ons rijpen voor de volgende fase (van bewustzijn en verbeelding). Daarom lukte het me dit jaar wel om het hele boek te lezen. Dit bewustzijn en deze verbeeldingskracht wil ik graag volhouden. Ik neem het geweer op en ga me richten op nieuwe en concrete doelen. Dat levert mooie HR oplossingen op!
Geef een reactie