Werf personeel zoals je een huisgenoot werft

11/01/2012 Leestijd: 3 minuten

Recent realiseerde ik me hoe het zoeken van een huisgenoot lijkt op het zoeken van nieuw personeel. In het huis waar ik woon kwam een kamer vrij, wat betekent dat we als huis op zoek moeten naar een nieuwe bewoner. Als we niet snel iemand vinden, dan mag de huisbaas iemand van zijn keuze plaatsen – en dan hebben we geen garantie dat we een goede match hebben.

Dus wordt de kamer op Facebook gepost, want wie weet kennen we zelf iemand. En ook plaatsen we een bericht op kamernet, daar betaal je om te mogen reageren op een kamer. Het resultaat: alleen serieuze reacties. Overigens misschien een leuk verdienmodel voor een toekomstige website? En dan begint het selecteren van een nieuwe huisgenoot. Wat niet heel anders is van het selecteren van personeel:

Inhoudelijke criteria

Waar we bij een functie vooral kijken naar inhoudelijke vaardigheden (‘heeft deze persoon ervaring met Comp&Ben en kan hij dat hard maken?’), kijken we bij een huisgenoot naar (lach maar) de waarschijnlijkheid dat iemand zijn of haar huistaken zal doen. We leven immers het liefst in een schoon huis en dat realiseer je idealiter doordat iedereen zijn of haar steentje bijdraagt. Dus probeer je tijdens een hospiteeravond (equivalent sollicitatiegesprek) boven water te krijgen hoe goed iemand afspraken na zal komen.

Op dit punt komt er echter een interessante discrepantie boven bij deze analogie. De manier waarop je garandeert of iemand ‘doet wat hij moet doen’ is namelijk wezenlijk anders op een hospiteeravond. En misschien doet dit een terechte vraag rijzen of we niet op een andere manier moeten selecteren.

Op een hospiteeravond zoek je namelijk vooral naar iemand met wie je persoonlijk ‘matcht’. Iemand die dezelfde verwachtingen heeft van het huis als het huis van hen haar. Woon je in een huis dat actief samen dingen doet en waar iedereen veel sport, dan zoek je naar iemand die iedere zaterdag mee wil en zelf ook sport. Iemand die graag alleen thuis boeken leest en genoeg heeft aan zichzelf, zal het in zo’n huis niet naar haar zin hebben. Sterker nog: het gebrek aan aansluiting beïnvloedt vaak het ‘functioneren’. Wanneer iemand zich niet thuis voelt, is de kans groot dat de persoon zijn afspraken niet nakomt. Er is immers toch al geen binding met de rest van het huis.

Moeten we dat ook doen binnen selectie van professionals?

Is het denkbaar dat dit in organisaties ook zo werkt? We focussen bij de werving al op bepaalde harde factoren: opleidingsniveau, eerdere ervaring. En dat zetten we vaak door in het sollicitatiegesprek door bijvoorbeeld via een STARR methodiek hard proberen te maken in hoeverre iemand daadwerkelijk over opgegeven vaardigheden lijkt te beschikken.

Natuurlijk maken we in ons gesprek ruimte voor een culturele match: we confronteren de kandidaat misschien met de ‘haantjes’ cultuur in de organisatie en vragen naar een reactie. Maar is dit voldoende garantie? Biedt deze aanpak de zekerheid dat de nieuwe sollicitant zich thuis zal voelen in de organisatie en zijn afspraken na zal komen? Waarmee ik bedoel: kan de persoon in de organisatie niet alleen zijn of haar werk doen, maar ook echt onderdeel zijn van de organisatie? Dat betekent namelijk dat iemand in de organisatie wil blijven, er wil groeien, intrinsiek gemotiveerd is om bij te dragen. En dat is wat je écht wilt bereiken als recruiter.

Is het dus terecht om zo te focussen op de inhoudelijke aspecten van de functie? Moeten we de culturele match niet groter, belangrijker maken? Om te zorgen dat we iemand plaatsen die langer blijft zitten en meer waarde kan toevoegen?

0 reactie(s) op “Werf personeel zoals je een huisgenoot werft”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.