De grote Vlaamse auteur Hugo Claus schreef een fascinerend boek: ‘Het groot verdriet van België’. Vandaag laat ik u kennismaken met een kleine Leuvenaar, die mij zijn verhaal vertelde over ‘klein geluk’.
Hier zijn persoonlijk relaas
“Ik had jarenlang goed gewerkt op de universiteit, maar besloot dat het tijd werd om een andere wending aan mijn leven te gaan geven. Een andere functie hoorde daarbij. Dat vertelde ik in alle openheid aan mijn toenmalige leidinggevende, die zei dat hij dat waardeerde. Echter het gevolg was wel dat iedereen om mij heen in no-time op de hoogte was van mijn voornemen en dat ik alsof ik besmettelijk was werd behandeld. Ik was op stel en sprong een uitgestotene, die zelfs geen vriendelijke begroeting meer ontving. Logisch dat ik na zo’n mis(be)handeling klachten kreeg, die zowel lichamelijk als geestelijk waren. Ik voelde me verschrikkelijk. Iedereen zei dat ik veranderd was, vrienden vonden me negatief, mijn vrouw wilde een time-out en toen noemde iemand mij “een man wiens gelukspot leeggegeten was”.
Die opmerking zette me aan het denken. Ik had een lege gelukspot. Nou die zou ik toch wel weer kunnen vullen? Hoe? Gewoon, door te stralen! En dat deed ik. Meteen de volgende morgen. Stralend liep ik naar de universiteit. Stralend stond ik voor de groep. En stralend begon ik mijn college en zag de studenten me met grote ogen aanstaren en toen ineens niets, zwart. Hartaanval.
Het is goed gekomen
Geluk werd mijn deel, want er werd adequaat gehandeld. Ingrepen werden gedaan, revalidatie kwam op gang en mijn vrouw liet me weten dat ze met me door wilde. Het bericht dat ik kreeg van mijn leidinggevende dat die niet met me verder wilde om herhaling te voorkomen, deed mijn hart overslaan, maar niet stoppen. Wel een klap, maar geen fatale. Geluk bleef, want mijn chirurg stelde voor dat ik enkele sessies met de ziekenhuis-psycholoog zou hebben. Daar kon ik eindelijk mijn hele verhaal aan kwijt. En niet alleen dat, er werd me gevraagd wat ik het liefst wilde gaan doen als ik uit het ziekenhuis zou komen? Toen ik zei dat ik iets op het gebied van coaching van organisaties wilde, voelde ik grote interesse.
Het gesprek verliep ineens totaal anders. Het ging niet meer over spanningen en angsten, maar over nieuwe uitdagingen. Met als gevolg dat ik nu assistent van de ziekenhuis-psycholoog ben, student aan de universiteit waar ik ben weggestuurd, ik studeer psychologie, verdien natuurlijk een behoorlijke hap (tijdelijk) minder, maar mijn gelukspot is vol en mijn leven staat weer op de rit. Blijkbaar was dit allemaal nodig om deze ommekeer mogelijk te maken. En het allerbelangrijkst vind ik dat ik weer heb leren genieten.
Klein geluk
Ik heb een boel ‘klein geluk’ gevonden. En weet u, zo fluisterde hij me in het oor, dat bijna iedereen die bij ons komt twijfelt aan het bestaan van de gelukspot. En dan ben ik degene die de eerste portie geluk in zijn potje mag stoppen. Ik heb een heerlijke baan!”
U bent een absolute bofferd, als uw gelukspotje deze week weer wordt gevuld met een boel “kleine gelukjes”. Heerlijk! Dat wens ik u van harte toe.
Geef een reactie