Strategische Personeels Planning is HIP. Of zelfs een hype.. en het neigt naar een regelrechte wetenschap. Er valt dan ook veel over te vertellen.
Wat opvalt is dat ‘SPP’ (dat is de meest gebezigde afkorting) meestal iets is voor de ‘veelweters’ in de organisatie. De managers en directie. En eventueel nog de staf die zich met HR bezighoudt.
Dat is niet slecht, maar wel een gemiste kans! De medewerkers (weinigweters?), daar gaat het eigenlijk over. En die hebben er ook verstand van!
Zelfroosteren
Zelfroosteren – en het gedachtegoed dat daar aan ten grondslag ligt – gaat uit van het idee dat de verantwoordelijkheid maar ook de bevoegdheid rond de personele planning zo laag mogelijk in de organisatie ligt. En de misvatting die daarbij hoort is dat het derhalve gaat om een puur operationele bezigheid; iets waar planners en medewerkers zich maar druk voer moeten maken, eventueel nog ondersteund door een plansysteem. En dat plansysteem is dan doorgaans niet meer dan een duur administratie achteraf-systeem bedoeld voor rapportages. Juist, voor de veelweters.
Het gedachtegoed vertaald
Dus per saldo is het meerendeel van de mensen ervan overtuigd dat zelfroosteren – of eigenlijk alle vormen van plannen en roosteren – horen bij de vakjes 7, 8 en 9.
het verrichten van de planning, het dichttimmeren van de gaten, en tenslotte de uitvoering.
Maar wat als we zelfroosteren in 1 bespreken? Dan gaat het over de aard en typen mensen/profielen die een organisatie nodig heeft. Met welk gewenst en ongewenst gedrag. Een cultuur waarin mensen met elkaar samenwerken, elkaar kunnen en durven aanspreken. Waar ze verantwoordelijkheid nemen en waar ze betrokken zijn bij de doelen van de organisatie.
Allemaal ‘vangst’ voor organisaties die gaan zelfroosteren.
Vul zelf eens een ander vakje in!
Ja- maar….
Zelfroosteren is anders. Een verandering. En we weten allemaal hoe goed wij mensen daarin zijn 😉
Ik heb alle excuses en weerstanden denk ik wel een keer voorbij horen komen. Ik pretendeer dan ook dat ik alle 67 bekende valkuilen rond veranderen naar zelfroosteren ken.
En tegelijk ben ik altijd op zoek naar die 68e!
• “Ik werk al 20 jaar alleen op maandagochtend en donderdagmiddag.”
• “Wij doen al aan zelfroosteren.”
• “Ik wil wel, maar zij werkt vast niet mee.”
• “Bij ons gaat het oorlog worden.”
• “Bij ons gaat het altijd al goed.”
• “Wij hebben al jaren een onderbezetting.”
• “Ik maak het rooster liever zelf.”
• “We hebben geen PC om het op te doen.”
En keer op keer blijkt dat de ‘zorg’ heel ergens ander zit. En keer op keer blijkt ook dat de voorstanders altijd winnen. Het werkt namelijk. Het brengt initieel wat gedoe, maar daarna vooral een glimlach op ieders gezicht. En verbondenheid met de collega’s en de organisatie. De passie voor het werk wordt aangewakkerd.
Boerenverstand -> simpel maar niet eenvoudig
Start nu eens met de gedachte dat het waar is. Of zou kunnen zijn. En filosofeer eens door het bovenstaande modelletje.
U zult snel in eindeloze mogelijkheden verzeilen die niet allemaal tegelijkertijd werkelijkheid zullen worden.
Maar stap voor stap kan het heel snel gaan.
Succes met uw quick wins!
Geef een reactie