Toen ik in 2008 begon als freelancer in de online communicatie, haalde ik de banden aan met allerlei recruiters, intermediairs en andere mensen die mij mogelijk aan een opdracht konden helpen. Stad en land reisde ik af voor intakegesprekken, die allemaal leuk en spontaan en gezellig waren. Meestal eindigden die gesprekken met de woorden van de recruiter (m/v):”Ik heb een heel goed beeld van je, en ik ga je zeker voorstellen bij potentiële opdrachtgevers.” Dat was helemaal top natuurlijk!
Maar tegelijkertijd had ik ook meer gehoord over personal branding, en ik besloot om mijn personal brand eens onder de loep te nemen. Ik schreef een mail naar Tom Scholte – een geweldig aardige kerel – en deed bij hem een personal branding onderzoek.
Dat onderzoek bestond eruit dat ik al mijn contacten een linkje stuurde, met een begeleidend schrijven. “Beste die en die, ik ben een onderzoek aan het doen naar wat anderen nu mijn goede en slechte en kwaliteiten vinden, en hoe jullie mij zien als persoon. Je zou me geweldig helpen als je op de link klikt en het onderzoek invult. Alvast super bedankt, Eduard”. Prachtige tekst en veel mensen vulden het onderzoek in. En dat was heel waardevol voor mij.
Wat mij echter opviel, was dat ik van veel recruiters die zo’n goed beeld van mij hadden, vaak een reactie terugkreeg: “Beste Eduard, ik weet niet of ik dat onderzoek wel in kan vullen voor je. Ik heb je pas 1 keer gesproken, en ik weet dus niet of dat wel zinvol is.”
En die reactie kreeg ik best vaak. Ik schrok me kapot daarvan. Want hoe kon het zo zijn dat een recruiter zegt dat hij/zij een goed beeld van me hebben, maar niet kunnen aangeven wat mijn sterke en zwakke punten zijn, en niet kunnen aangeven met wat voor auto ze mij zouden vergelijken (wat 1 van de vragen was).
Want als ze dat niet kunnen, hoe kunnen ze mij dan voorstellen bij opdrachtgevers? Wat gaan ze dan vertellen? Hadden ze wel echt interesse in mij als kandidaat, of was ik gewoon een nummertje, waarbij de recruiters net deden of ze persoonlijke interesse in me hadden? En zouden ze bij een potentiële opdracht toch gewoon de ‘scan cv op woorden test doen’, of het zichzelf nog gemakkelijker maken en de vacature publiceren en afwachten of er reacties kwamen van de kandidaten waar ze zo’n goed beeld van hadden?
Er zijn natuurlijk ook heel goede recruiters en intermediairs, en die heb ik zeker meegemaakt, maar ik heb de indruk dat er een substantieel aantal is dat het zich er wel heel erg gemakkelijk vanaf maakt ten aanzien van hun potentiele kandidaten. De klant is niet de kandidaat in hun ogen, maar de opdrachtgever. Terwijl juist de kandidaat die zij plaatsen of voorstellen bij een opdrachtgever ervoor zorgt dat de recruiter in business blijft. En daarom mag er wat mij betreft echt wel een beetje meer aandacht zijn voor de persoon achter de kandidaat. En het invullen van een vragenlijst over een kandidaat moet dan zeker geen probleem zijn, lijkt me.
Geef een reactie