Op de eerste dag na terugkomst van mijn vakantie wees het Gerechtshof Den Haag een belangrijk arrest over de loondoorbetaling tijdens vakantie. De casus die aan het arrest ten grondslag lag, was de volgende.
Een aantal werkneemsters is als triagist in dienst bij een stichting van samenwerkende huisartsdiensten. De CAO Huisartsenzorg is van toepassing op hun arbeidsovereenkomsten. In deze cao is een avond-, nacht- en weekendtoeslag opgenomen (“ANW-toeslag”). In de cao is ook bepaald dat deze ANW-toeslag niet verschuldigd is tijdens vakantie. De werkneemsters stelden zich op het standpunt dat deze bepaling (ver)nietig(baar) was. Zij waren van mening dat zij ook tijdens vakanties recht hadden op doorbetaling van hun loon inclusief de volledige ANW-toeslag (en niet 50% daarvan, zoals de cao-partijen ter reparatie van hun cao-bepaling waren overeengekomen na het arrest Williams/BA van het Europese Hof van Justitie, waarin al was bepaald dat tijdens vakanties ook vaste bonussen en andere vaste toeslagen doorbetaald dienen te worden). De kantonrechter wees de vordering van de werkneemsters toe in eerste aanleg. De stichting ging vervolgens in hoger beroep.
De stichting voerde in hoger beroep aan dat de cao algemeen verbindend verklaard was en daarmee een wettelijke status had verkregen, zodat uitbetaling van de ANW-toeslag tijdens vakantie in strijd met de wet zou zijn. Volgens de stichting was de cao-bepaling niet in strijd met artikel 7:639 BW (“De werknemer behoudt gedurende zijn vakantie recht op loon.”), omdat deze bepaling voorschrijft dat tijdens vakantie slechts het overeengekomen loon moet worden doorbetaald en in de cao nu juist overeengekomen was dat geen ANW-toeslag verschuldigd was tijdens vakanties.
Het gerechtshof oordeelde samengevat dat de formele wet, artikel 7:639 BW, prevaleerde boven de materiële wet, de algemeen verbindend verklaard cao Huisartsenzorg en dat de bepaling uit de cao dus in strijd was met de hetgeen in artikel 7:639 BW is bepaald. Over de vraag of de werkneemster dan alsnog de aangepaste regeling van de cao-partijen (doorbetaling van 50% van de ANW-toeslag) moesten accepteren, oordeelde het hof dat de werkneemsters dat niet hoefden. Zij waren immers geen partij bij deze afspraak, ook al waren zij lid van de vakbond die de afspraak had gemaakt.
Tot slot oordeelde het hof dat de doorbetaling van de ANW-toeslag gold voor zowel de wettelijke als de bovenwettelijke vakantiedagen. Afwijking van artikel 7:639 BW ten nadele van de werknemer is namelijk niet mogelijk, aldus het hof.
De vordering van de werkneemsters had betrekking op de periode 2006 tot 2014. De stichting werd dus geconfronteerd met een forse verplichting tot nabetaling. Deze uitspraak leert dat het belangrijk is om te inventariseren welk loon voor welke werknemer doorbetaald moet worden tijdens vakanties en ook dat het belangrijk is om goed na te gaan of van de wet afwijkende afspraken in de cao wel toegestaan zijn. Deze werkgever waande zich veilig met zijn beroep op de cao, maar kreeg toch het deksel op de neus.
Geef een reactie