We kunnen het niet negeren, de wereld verandert snel en de huidige tijd vraagt om een nieuwe blik op werk. Veranderingen in de maatschappij, economie en technologie hebben een grote impact op onze ‘werkwereld’. In de komende jaren zullen maar liefst vier verschillende generaties werken in organisaties: Babyboomers (leeftijd 62 – 77), Generatie X (leeftijd 47 – 62), Pragmatische generatie (leeftijd 32 – 47) en de toetreders tot de arbeidsmarkt; generatie Y (leeftijd 17- 32). Ongeveer 1/3 van de arbeidsmarkt is 50+ waardoor de beroepsbevolking vergrijst en de arbeidsmarkt krapper wordt (zie figuur 1).
Figuur 1: cijfers cbs leeftijd beroepsbevolking
Figuur 2: cijfers cbs krimping beroepsbevolking
Vanaf 2021 tot 2050 zal de beroepsbevolking met ruim een half miljoen afnemen (zie figuur 2). Organisaties zullen een nieuwe instroom van medewerkers nodig hebben om in eerste instantie de vertrekkende babyboomers te vervangen. Er zal een langdurige strijd om jonge talentvolle werknemers ontstaan, ‘the war for talents’. Ik zal daarom vooral inzoomen op de jongste generatie op de arbeidsmarkt, mijn eigen generatie; generatie Y. In vergelijking met de andere generaties hebben we andere waarden, overtuigingen en behoeftes ten opzichte van organisaties, werk en jawel… het leven. In deze blog zal ik het voornamelijk hebben over hoe mijn eigen generatie in het leven staat.
Wat generatiegenoten verbindt, is de gemeenschappelijke opvoeding en het opgroeien in dezelfde maatschappelijke context. Generatie Y is gevormd en opgegroeid in een tijd van:
- technologische ontwikkelingen
- welvaart
- individualisatie.
Technologische ontwikkelingen
Technologie maakt het mogelijk om altijd en overal te kunnen communiceren en werken; je bent 24/7 verbonden met je werkgever en informatie is altijd en overal ter beschikking. Hoe vaak zoeken we tegenwoordig nog iets op in een boek? Het is toch veel gemakkelijker om Google te raadplegen? De oudere generaties hadden vroeger niet eens computers, voor mijn generatie een ondenkbare situatie.
Welvaart
We zijn opgegroeid in een tijd van economische voorspoed waar genoeg te kiezen is. Tegenwoordig kunnen we in de supermarkt kiezen uit 20 verschillende soorten hagelslag, staan er meer dan 50 series op NETFLIX en bestaan er net zoveel nietszeggende opleidingen als nietszeggende functie titels. De bijna afgestuurde studenten lijken zelfs te kampen met een vorm van ‘keuzestress’. Nog een paar maanden tot afstuderen, dan begint de zenuwslopende zoektocht naar een leuke baan. ‘Volwassen’ worden en het échte leven’ gaat beginnen. Of toch nog maar even niet gaan werken en verder studeren of misschien zelfs wel gaan reizen? Wat nu? Als ik dit vergelijk met mijn ouders, babyboomers, die hadden niet zoveel keuze opties, terwijl mijn generatie gewend is om constant keuzes te maken.
Individualisatie
We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin door continue individualisatie, er steeds meer mogelijkheden zijn om zelf keuzes te maken. Deze verandering in de maatschappij zorgt ervoor dat mensen in toenemende mate de behoeften hebben verantwoordelijkheid te nemen in het inrichten van hun eigen leven en carrière. Een gevolg hierop is dat ik en mijn generatiegenoten van jongs af aan gewend zijn om ons eigen leven zonder veel bemoeienis of regels vorm te geven. Door deze enorme keuzevrijheid zijn we selectiever in onze verwachtingen en kieskeuriger geworden. Oudere generaties zouden dit eerder verwend noemen. Als ik bijvoorbeeld naar mijn leeftijdgenoten kijk, zijn de meeste wel twee of drie keer gewisseld van opleiding.
Zo heb ik zelf na het afronden van mijn hbo, eerst ruim een half jaar lopen piekeren voordat ik besloot om verder te studeren aan de universiteit. Maar ook het volgen van een tweede studie kwam ten einde. Dezelfde levensvraag dook weer op: Ik ben bijna afgestudeerd, wat nu? Ik wist dat ik nog niet wilde gaan werken, aan het ‘echte leven’ beginnen. Ik wilde eerst iets spannends gaan doen met mijn leven. Ik besloot om met mijn vriendin mee te gaan naar Zuidoost-Azië, om daar rond te reizen. Een geweldige tijd! Reizen en de wereld ontdekken is iets wat heel erg speelt onder mijn leeftijdsgenoten. Een vriend van mij wil dit zelfs gaan integreren in zijn werkleven; om de vier jaar werken, één jaar gaan reizen. Dat is wel even wat anders dan het wel bekende ‘lifetime employment’. Ik ben inmiddels terug van mijn reis en, met nog zo vele andere afgestudeerde, beschikbaar op de arbeidsmarkt voor een leuke baan.
Net als in het dagelijks leven is op de arbeidsmarkt al enkele jaren zichtbaar dat generatie Y nieuwe behoeften en verwachtingen heeft ten opzichte van de organisatie en werk, wat de nodige uitdaging met zich meebrengt voor HR. Het wordt bijvoorbeeld steeds lastiger om de juiste jonge talenten aan een organisatie te binden en vast te houden. Wat denkt u: moeten de jonge talenten meer gevormd worden naar de kenmerken van de organisatie of dient het beleid binnen de organisatie aangepast te worden aan de hedendaagse werknemers? Hier meer over in mijn volgende blog.
Geef een reactie