Er was eens een leidinggevende. Hij deed mee aan een persoonlijk leiderschapsprogramma. Een onderdeel in dit programma was een Paardencoaching en zo kwam hij bij mij.
Zijn coachvraag ging over hoe hij meer in contact kon komen met zijn medewerkers. Hij deed zijn best, ging regelmatig bij zijn medewerkers langs, praatte met ze en maakte grapjes maar toch miste er contact.
Zijn beeld van een leider was: een krachtig persoon. En hij bedoelde dat een krachtig persoon zijn kwetsbaarheid niet laat zien.
Vanzelfsprekend deed hij dit dus ook niet: thuis niet en ook niet op het werk. Toen hij ernstig ziek werd had hij met niemand zijn angsten gedeeld. Alles verwerkte hij zelf, hij was immers een echte leider.
Het beeld van de leider bleef daarmee, naar zijn idee, intact. Niemand had ook maar het flauwste vermoeden van zijn angsten. Hij vergat dat hij daardoor niemand toestond om echt in contact te komen met hem. Dat maakte hem innerlijk eenzaam en alleen. En zo ontstond zijn verlangen naar contact.
Eerst moest hij afscheid nemen van zijn beeld van een leider, een krachtig persoon die zijn kwetsbaarheid niet laat zien. Pas toen hij afscheid kon nemen van zijn beeld van een leider en zijn kwetsbaarheid durfde te laten zien, ontstond er contact en ontdekte hij dat hij “gewoon” leider bleef, misschien nog wel meer dan daarvoor.
Gedrag is een gek iets. We hebben ooit ontdekt welk gedrag voor ons werkt en passen dat gedrag dan de rest van ons leven toe. Tenzij we er last van krijgen, net als in bovenstaand verhaal. Dan “willen” we dat gedrag niet meer. Of eigenlijk willen we dat waar we last van hebben door dit gedrag niet meer.
Door gesprekken en reflectie ontdekken we soms waarom we doen wat we doen, welke overtuigingen we hebben en stellen we ons voor wat we willen bereiken.
Wat we vaak niet doen is afscheid nemen van onze oude overtuigingen en gedrag, dat wat ons voorheen altijd zo goed heeft geholpen in het leven van toen.
In veel ontwikkel- en verandertrajecten, want dit geldt niet alleen voor individuen maar ook voor teams en organisaties, besteden we weinig of geen tijd aan afscheid nemen. We moeten immers vooruit en kijken daarom liever naar de toekomst en dat wat we willen bereiken.
Via deze blog een kleine prikkel om aandacht te vragen voor afscheid nemen. Zit je in een reorganisatie, ga dan eens een uurtje herinneringen ophalen aan hoe het was, erken hoe mooi dat was in die tijd en hoe fantastisch dat we dat hebben meegemaakt. Een tijd die geweest is en niet meer terugkomt. Om vervolgens over te stappen naar wat we nodig hebben in de nieuwe tijd, wat willen we bereiken en wat daarvoor nodig is.
Stil staan bij wat verloren gaat zorgt voor erkenning voor dat wat geweest is en creëert ruimte voor dat wat gaat komen.
Geef een reactie