Wist u dat je tweede weblog schrijven eigenlijk veel lastiger is dan je eerste? Wat zit daar achter? Een gedeeltelijk verlies van onbevangenheid? Een toename van zelfvertrouwen, en daarmee toegenomen druk om te presteren? Geen idee, laat ik het voor nu maar gewoon constateren. Vooral het bepalen van het onderwerp valt me deze keer lastig. Ik had me eigenlijk voorgenomen om deze keer mijn abstracte visie over organiseren, leren, samenwerken en bestaanszekerheid te presenteren. De boel klaarstomen voor de toekomst, en discussie op gang brengen, ook een manier om te co-creëren, mooi toch?
Kan je je bedenken dat we als organisaties onze ‘eigen’ mensen gaan ontwikkelen en opleiden om ze, zodra ze klaar zijn voor een volgende stap, vervolgens aan te bieden bij een andere organisatie? Stel je voor dat een andere organisatie dat ook voor jouw bedrijf doet, en dat je dus loopbaanpaden ontwikkelt over de grenzen van je eigen organisatie heen. Dat we dit gaan doen samen met toeleveranciers, afnemers en branchepartners (zogenaamde concurrenten). Dat we deze paden ontwerpen op horizontaal, verticaal en diagonaal niveau waardoor we een organisch model creëren waarbinnen doorstroom een vanzelfsprekend gevolg is van aandacht, verantwoordelijkheid, opleiding en expliciete keuzes. Zie je nu aan de binnenkant van je ogen dat we door dit Keiretsumodel 2.0 in staat gaan zijn om de inmiddels verschralende baanzekerheid om te vormen in de veel waardevollere bestaanszekerheid? Dat expansie en implosie elkaar versterken en ruimte geven? Ik wel, ook als ik de vanzelfsprekende randvoorwaarden als vertrouwen, wet- en regelgeving, durf en tijd in ogenschouw neem.
Maar geen vergezichten, dromen en visies deze keer. De realiteit dwingt mij deze weken een blik met minder vergezicht op te zetten. Ik mag deze weken een aantal (directe) collega’s vertellen dat ze binnenkort boventallig zijn, ze uitleggen waarom en hoe, en ruimte geven aan alle consequenties die een dergelijke mededeling heeft op een individu. Dat is geen verhaal van mij of over mij, dat is hun verhaal wat alleen zij kunnen vertellen. Ze zien me aankomen met een hoogdravende, abstracte toekomstvisie waarmee ik probeer te vertellen dat wat ik hen nu aandoe hopelijk ooit voorkomen gaat worden. Om maar niet te beginnen over vertrouwen, wet- en regelgeving, durf en tijd als je iemand vertelt dat ze hun geliefde werk en omgeving gaan verliezen. De noodzaak van deze keuzes lijnen niet op met de emoties die ik bij anderen, en bij mijzelf, ervaar de afgelopen weken.
Maar wrijving ervaar ik niet tussen deze werelden, gek genoeg. Het sterkt mijn besef dat we als HR-professionals, en dus dat ik als HR-professional, de waarde van het met je voeten in de modder staan en met je hoofd in de wolken lopen onontbeerlijk is, een kritische voorwaarde zelfs. Blijf nu vooral de moeilijke besluiten nemen, het onvermijdelijke doen en ga ook de confrontatie aan met wat het met je doet. Volgens mij kan je dan nooit vergeten dat het belangrijkste is om vooruit te denken en toe te werken naar de oplossing die je gisteren had willen hebben.
Geef een reactie