Goede morgen,
Over ‘HAREN’ en ‘haren’ gesproken …
Ik hoor u al zeggen: “Hè nee, niet over HAREN!” Maar weet u, het kwam zomaar ineens bij me op, toen ik over deze Opstarter aan het denken was en ik op een voorval stuitte waarbij ik iemand er aan zijn haren bij moest zien te slepen. In het Groningse Haren was dat absoluut niet aan de orde. Daar had je “ze” aan hun haren moeten WEGslepen, als dat had gekund. Helaas hadden velen daar nauwelijks genoeg haren om ze bij aan te pakken. De ergsten hadden zelfs helemaal geen haren op hun geschoren koppen. En dus liep het knap uit de hand. Met dank aan enkele klassieke media die soms bijna wellustig het feestelijk (rel)nieuws opbliezen.
Genoeg over HAREN (GR).
De haren waar ik u over wil verhalen zijn van een geheel andere orde. Het betrof een vacature die snel moest worden ingevuld en dus werd het netwerk ingeschakeld om kandidaten te vinden en te polsen voor de functie. Snel meldde zich iemand die aangaf beschikbaar te zijn en ook geïnteresseerd was. Gesprekken volgden en in hoog tempo werd de procedure doorlopen die moest eindigen in een slotronde en ter afsluiting een gesprekje met de Algemeen Directeur. Een formaliteitje. Eitje derhalve. Iedereen blij, alle signalen groen. Tot de dag van de ondertekening kwam en onze nieuwe manager zich – te laat en gehaast – meldde. Hij had zelfs nog een paar telefoontjes gepleegd aan onze receptiebalie en leek niet helemaal bij de les te zijn.
Ik weet nog dat ik hem vroeg of hij zich goed voorbereid had op dit finale gesprek, waarop hij knikte. Ja, hij was er klaar voor.
We liepen samen op naar het kantoor van de directeur. Verbijsterd keek ik toe hoe de nieuwe man hem amicaal begroette en zonder uitgenodigd te zijn aan tafel plaats nam. Aan de lichaamstaal van de directeur zag ik meteen al dat deze start niet echt werd gewaardeerd. Ik voelde dat ik iets moest doen en nam het initiatief met een toelichting te geven over de laatste ontwikkelingen, onze visie over de invulling van de functie en de daarbij passende kwaliteiten van de nieuwe manager in spé. Hoewel ik een aantal voorzetten afgaf, kreeg ik geen geïnteresseerde respons. Niet van mijn directeur en niet van de nieuweling. Het ging steeds stroever en het gesprek mondde uiteindelijk uit in “gerede twijfel aan deze kandidaat”. We besloten een nieuw gesprek met elkaar in te plannen.
Natuurlijk wilde ik zo snel mogelijk haring of kuit. Want wat was er gebeurd? Hoe kon een topkandidaat ineens veranderen in een zwakke sollicitant? Was er iets op voorhand geweest waardoor hij zwak en bijna onverschillig in het gesprek zat? Ik belde. Hij bevestigde dat hij een onaangename ervaring had gehad, dat hij daarom die paar gesprekjes aan onze balie had gevoerd, dat dat allemaal door zijn hoofd had gespeeld en dat hij flink afgeleid was geweest en met zijn gedachten elders. Maar ja, wat had hij dan moeten doen? Het gesprek afzeggen?
Ik dacht meteen: Had dat maar gedaan! Nu moest ik je er voortdurend aan je haren bijslepen en nog was je – op het moment suprême – ergens anders. Ik kan mijn haren nu wel uit mijn hoofd trekken van spijt, zei hij me. Mijn kans is zeker verkeken? Ik denk het wel, heb ik hem eerlijk gezegd.
Wat is de les? Natuurlijk dat de laatste loodjes altijd het zwaarst wegen. Dat elk gesprek in een sollicitatie procedure een nieuwe sollicitatie is. En dat je dus elke seconde alert en scherp moet zijn en wat voor een managementfunctie absoluut een vereiste is, problemen moet kunnen handlen. Want het gaat erom dat je elke wedstrijd goed speelt en dat de eerste prijs pas wordt gehaald als je de hele competitie winnend weet af te sluiten.
Geen haar op mijn hoofd dat daar sinds die ervaring anders over is gaan denken.
Ik wens u een heldere werkweek, zonder een haar in uw soep.
Geef een reactie