Als P&O-er ben ik geïnteresseerd in EVC’s: Erkenning van verworven competenties. Het idee hierachter is dat je je overal kunt ontwikkelen en dat je deze ontwikkeling kunt gebruiken op je werk. En als gamer ben ik geïnteresseerd in de ontwikkeling van games. Niet alleen de mogelijkheden binnen een game, maar ook de toepassingen. Dit bracht me tot een leuke combinatie: wat kunnen games betekenen voor EVC’s?
Extern verworven competenties
De website van EVC is erg interessant en vat de bedoeling van EVC simpel en duidelijk samen. EVC beoogt de erkenning, waardering en verdere ontwikkeling van wat een individu heeft geleerd in elke mogelijke leeromgeving. Dat geldt voor zowel formele als informele leeromgevingen. EVC is een visie, maar ook een instrument dat gebruikt kan worden om personeel verder te ontwikkelen door gebruik te maken van al aanwezige competenties. Want waarom zou je iemand trainen voor iets dat hij al kan, of voor een deel ergens anders heeft geleerd?
Games
Dan volgt de vraag hoe games invulling kunnen geven aan het ontwikkelen van competenties. Laat ik hier onderscheid maken in games die bedoeld zijn om competenties te ontwikkelen en games die daar niet voor bedoeld zijn. De eerste categorie bestaat, voor zover ik weet, praktisch niet. Ik ken wat managementspellen en oefenspellen voor talen, maar daar blijft het bij. Verder lijkt het effect van deze games me logisch, ze zullen die competentie ontwikkelen waar ze voor ontwikkeld zijn. Als het goede games zijn tenminste. Maar dan volgt de tweede categorie: games die niet gericht zijn op het ontwikkelen van competenties. Wat kunnen deze games betekenen voor onze EVC’s? Laten we ons daartoe drie vragen stellen; ‘wat kunnen zij potentieel betekenen’ en ‘hoe realistisch is dit potentieel?’ en ‘welke algemene competenties kunnen in games worden behaald?’
Het potentieel van games
Om het potentieel van games te laten zien neem ik een van de meest gespeelde spellen van het moment: World of warcraft. World of Warcraft of wow heeft op het moment 8 miljoen of meer gebruikers, aldus Blizzard, de partij achter World of Warraft. Bij een spel van deze omvang is het interessant om naar het nut ervan te kijken. Voor de algemene informatie volstaat de hiervoor genoemde pagina. het potentieel van het spel zit hem in het einddoel: als je karakter het hoogste level heeft bereikt kun je in groepen van tot 40 man, op structurele basis, proberen om in verschillende gebieden steeds verder te komen. Hiervoor zijn talloze tactieken en technieken vereist, is de groep soms afhankelijk van een individu en bijna altijd van teamwork.
Het potentieel hier ligt in het feit dat een groep van 40 (vrijwillig werkende) mensen structureel moet worden georganiseerd. Hier komt een groot aantal uitdagingen bij kijken. Hoe zorg je ervoor dat je altijd de benodigde 40 mensen haalt? Als je een zo groot mogelijke groep hebt, dan zijn er mensen die niet mee kunnen (het maximum is 40) en die mensen worden ontevreden. Verder moeten de leiders van de groep werken aan het teamwork, de vrede bewaren, mensen gemotiveerd houden, moeite voldoende belonen. Het is net een organisatie.
En nu de realiteit
World of warcraft klinkt nu als een prachtig management spel. Bij het managen van een dergelijke groep komen bijna net zoveel aspecten kijken als bij het managen van een afdeling of een organisatie. Maar die stelling moet worden aangevuld met een flink aantal kanttekeningen. Ten eerste: slechts een klein deel van de wowspelers is actief als ‘manager’. Verder wordt binnen een dergelijke organisatie in het spel hetzelfde, maar ook heel anders omgegaan met ‘werknemers’, die het spel doen voor hun plezier, enzovoorts.
Een andere belangrijke aanvulling is dat wow maar een voorbeeld is. Maar weinig games vereisen zo’n intensief management van tijd en mensen.
Andere, algemene competenties
Bovenstaand zijn enkele managementcompetenties beschreven. Games ontwikkelen ook hele algemene competenties. Hoe komt het dat een middelbare scholier net zo goed Engels spreekt als zijn leraar? Door jarenlange ervaring met (online) gamen. Zo zijn er ook mensen die geloven dat games toegevoegde waarde hebben op sociale vaardigheden. Dat laatste laat ik even in het midden.
Afsluitend
Volgens mij ligt er veel potentieel in het ontwikkelen van competenties met behulp van games. Misschien zelfs wel meer in de “game”-games dan in de competentiegerichte games. Maar het is zeer sterk de vraag of dit potentieel er uitgehaald wordt en kan worden. Maar weinig mensen maken gebruik van juist de delen van een spel die competenties ontwikkelen.
Hoe denkt u hierover? Ziet u een serieuze rol voor games in competentieontwikkeling weggelegd? Zou u een competentie durven erkennen die naar zeggen van een werknemer in een game is ontstaan? Zouden bedrijven hier meer aandacht aan moeten besteden?
Geef een reactie