‘Ik hoor wat je zegt maar je hebt me nog niet overtuigd’. Mijn gesprekspartner kijkt me aan de andere kant van de tafel aan. Ik ben inmiddels een klein uur met haar in gesprek over een opdracht. Het klikt, maar ik moet mijn aandacht er wel bijhouden. Het komt niet vaak voor dat ik een dergelijk gesprek voer, meestal gaat het me moeiteloos af. Ook nu kan ik op zich vrij makkelijk verwoorden wat mijn visie is, maar ik moet wel blijven focussen.
Totdat ze deze zin uitspreekt… Ik struikel over het woord overtuigen. Weerstand. Mijn reactie is dan ook dat ik helemaal de intentie niet heb om te overtuigen. Ik zit niet in dit gesprek om op basis van argumenten de mening van mijn gesprekspartner te beinvloeden. Ik zit hier om mezelf te laten zien. Wat zij daar mee kan en wil is aan haar. Dat is niet geheel in de lijn der verwachtingen, zo merk ik. En er ontstaat een wat gespannen sfeer in het gesprek.
Durven laten zien wie je bent
Het heeft me aan het denken gezet. Waar wordt in deze arbeidsmarkt om gevraagd? Wat hebben organisaties nodig? Bij de meeste functiegroepen zijn voor iedere vacature, iedere opdracht, legio kandidaten beschikbaar. ‘Waarom denk jij de beste kandidaat voor deze functie te zijn?’. Een wonderlijke vraag die je onmogelijk kunt beantwoorden als kandidaat omdat je sowieso al geen idee hebt wie de andere kandidaten zijn. Daarnaast is het niet aan jou om te bepalen wie de beste kandidaat is, maar aan je gesprekspartner. Zou het niet veel meer effect hebben om te durven en kunnen laten zien wie je bent, los van ‘concurrenten’ en een gewenste situatie? Laten zien wat je kunt en wat jouw bijdrage kan zijn aan een nieuwe organisatie?
Verandering van focus in HRM
En zou het voor een organisatie niet veel effectiever zijn als de cultuur en structuur het mogelijk maakt om mensen zichzelf te laten zijn en laten zien? Dit vraagt iets van HRM professionals; een verandering van focus, weg van het instrumentarium, terug naar de mens in de organisatie. ‘Talent management’ is een relatief nieuwe ‘hit’, maar stoelt op het principe dat de kracht van mensen in hun kwaliteiten zit; en niet in hun onvermogen. Zoals Einstein dat zo mooi verwoordde; “Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that is is “stupid.”
Zien en weten wie die ander is, kan ook alleen maar wanneer daar tijd en oprechte aandacht voor is. Dus niet die ‘elevator pitch’ van 2 minuten (ben ik nou de enige die het van armoede vind getuigen dat je blijkbaar maar 2 minuten ‘echte’ aandacht van een ander te verwachten hebt?) of het schuiven met cv’s, en die verplichte invuloefening als onderdeel van performance management. Oprechte tijd en aandacht voor de mens in de organisatie, de mens achter de organisatie. Wat beweegt deze mens, waar wordt deze mens enthousiast van, waar ligt zijn passie?
Zien en weten wie jij bent, kan alleen maar als je daar voldoende zelfkennis en zelfvertrouwen voor hebt. Zodat je jou kunt laten zien, zonder je af te moeten zetten tegen anderen of tegen dingen die niet bij je passen. Durf jij?
Geef een reactie