Ons pensioenstelsel gaat op de schop, is al op de schop eigenlijk, maar het puntje op de horizon is nog niet scherp. Onze loonbelastingtarieven wijzigen, waarschijnlijk, maar wat we daar voor inleveren is nog niet scherp. Onze premies ZW en WGA worden instroomafhankelijk, maar wat de precieze invloed wordt is nog niet volledig scherp. Onze AOW-instroomleeftijd verandert de komende tien jaar, maar of dat zo blijft is nog niet helemaal scherp. Onze vrije vergoedingen wijzigen, en de vrije ruimte daarbij, maar of dat zo blijft kan scherper. Onze lease-regeling wijzigt, maar of deze auto straks nog wel kan is niet helemaal scherp.
Wie behoudt het overzicht, waar is het overzicht en kunnen we dat nog eigenlijk nog wel van iemand verwachten? Wat het oordeel van de finance-, salaris-, HR-of anderszijnde professional nou ook is over deze aanhoudende uitrol van nieuwe inzichten, feit is dat we er allemaal mee aan de slag moeten. En het wordt voorlopig ook niet rustiger op dit gebied.
Toekomstvisies over het individuele pensioen horen we dagelijks, en natuurlijk groeien we daar naar toe. Creatie van bestaanszekerheid voor onze medewerkers door een leven lang opleiden en ontwikkelen, omdat baanzekerheid is verdwenen, is inmiddels noodzaak. Algemene verbinding door een bond of CAO staat steeds verder onder druk, te veel belangen gekoppeld door een compromis zijn moeilijk te beteugelen.
Dit weekend liep ik met mijn vrouw, schoonmoeder en dochter van drie en een half in het bos. Heerlijk weer, zonnestralen braken zichtbaar door de mooist gekleurde bladerdekken heen die ik dit jaar heb gezien. Een zoektocht naar eikels, tamme kastanjes, wilde kastanjes, witte paddenstoelen, rode paddenstoelen (met witte stippen), bruine paddenstoelen en kunstzinnige takken was ons doel. Loslopende honden zorgden ervoor dat mijn dochter af en toe graag even gedragen werd. Boomhutbouwende tieners gaven een zeer interessant schouwspel. Continu werden we als volwassenen op de proef gesteld door deze kleine ontdekkingsreiziger. “wat is dat voor paddenstoel, is dat een lief hondje of een stout hondje, wonen zij in dat huisje, kan je deze kastanjes eten, waarom liggen de eikeltjes op de grond…?” Met drie volwassenen waren de meeste vragen snel beantwoord, maar toch liet de gedeelde paddenstoelenkennis te wensen over, net als ons gemeenschappelijk bewustzijn over hondensoorten. Vragen over de eventuele toekomstige ontwikkelingen in het bos hebben we op basis van gezond verstand en ruim 130 jaar gecumuleerde levenservaring beantwoord.
Kan je nagaan hoeveel vragen de gemiddelde medewerker heeft over ons huidige arbeidsvoorwaardelijke oerwoud. Los van de gegarandeerde kastje-muur beleving als ze daadwerkelijk een antwoord willen op de vraag welke fiscale paddenstoel ze nu kunnen eten en welke giftig is? Of als ze verdwaald zijn in het pensioenmoeras, en zich afvragen of ze beter in een boomhut kunnen investeren? Is er eigenlijk wel een boswachter, die weet hoe het allemaal zit? Of weten we allemaal een beetje, en hopen we dat de som der delen genoeg is voor het totaal?
In het tempo van vandaag, met de omvang van vandaag, lijkt de vraag gebillijkt of we het allemaal zelf uitzoeken, of hebben we toch behoefte aan een platform voor dergelijke informatie? Bij wie kan jij terecht bij je werkgever voor alle antwoorden, zonder doorverwezen te worden naar een ander persoon of externe leverancier?
Ik heb geen antwoorden voor nu, alleen de vraag of we allemaal onze eigen kastanjes gaan doppen, of dat samen onder een paddenstoel zitten ook leuk is? Mijn dochter weet ’t vast….
Geef een reactie