Noreena Hertz houd een prachtige TED talk over hoe we met experts omgaan en om moeten gaan. Haar grootste eye-opener hierin was dat een onderzoek met MRI scans heeft laten zien dat we, wanneer we naar experts luisteren, het deel van onze hersenen dat kritisch denkt, afsluiten. We nemen dus ongenuanceerd over dat de experts zeggen. Heel gevaarlijk, aldus Hertz, want ook experts maken fouten of kunnen verkeerd geïnformeerd zijn. Maar hoe moeten we dan omgaan met experts?
Democratisering van kennis
Hertz doet twee voorname voorstellen. Het eerste is om altijd kritisch te blijven denken over wat experts zeggen. Zo hou je de ogen van de expert ook open. Prima advies, hoewel wat eenvoudig. Veel interessanter is haar voorstel om kennis te democratiseren.
Een van haar voorbeelden lijkt erg op James Surowiecki’s Wisdom of the crowds concept. Surowiecki stelt dat het besluit van een goed samengestelde groep mensen beter/effectiever is dan het besluit van het meest intelligente individu in de groep. Dit boek is op zichzelf de moeite waard. Surowiecki geeft talloze voorbeelden van situaties waarin ‘de expert’ het fout had, terwijl een groep mensen juist wel een goed antwoord wist te geven.
Plaatsen we autoriteit wel goed?
Mijn eerste vraag naar aanleiding van deze talk betrof de meest basale aanname: gean we inderdaad zo om met experts? Ik ben bang dat ik denk dat Hertz gelijk heeft. Toch speelt hier nog een andere vraag: wie zijn de experts precies? Sinds iedereen alles kan zeggen op internet en deze uitspraken altijd voor iedereen inzichtelijk zijn, krijgen de mensen die ‘het leuk brengen’ het vaakst het woord. Wat betreft dit onderwerp is een essay van Clay Shirky erg de moeite waard, waarin hij algorithmische autoriteit bespreekt. Heel in het kort: we kennen een bepaalde vorm van autoriteit toe aan aggregators als google en twitter die ’trending topics’ laten zien.
Naast deze niet-menselijke (?) bronnen van informatie, hebben we nog een ander autoriteitsprobleem: wie moeten we vertrouwen? Dit is een onderwerp waar Frank Furedi (Britse socioloog) zich mee bezig houdt. Hij schreef onder andere over de afname van autoriteit van leraren. In een ander artikel verwees hij naar een voorbeeld waarin agenten niet meer op hun strepen gaan staan (‘u mag hier niet zo hard rijden meneer!’), maar waarin ze de autoriteit buiten zichzelf plaatsen (‘in mijn boekje staat dat u hier niet hard mag rijden’). Volgens Furedi zitten we in een autoriteitscrisis waarin we niet goed weten aan wie we autoriteit toe moeten kennen.
Het probleem voor HR experts
Lijkt me vrij zelf-evident. Als HRM’ers zijn we al jaren bezig om onze precieze positie in de organisatie te bepalen. Zo moeten recruiters hun rol soms verdedigen. En wordt ons vaak gevraagd wat de toegevoegde waarde van HR is boven de lijnmanager en een extern ingehuurd administratiebureau. Hoe positioneren wij ons in de autoriteitsdiscussie?
Geef een reactie