Goedemorgen,
‘HET VERDIENDE LOON’
Gewoonlijk staat het woord ‘loon’ voor ‘beloning voor iets dat goed is gedaan’. Maar, zeker als er het woord “verdiend” voor staat, krijgt “loon” een bestraffende klank. Dan klinkt het als ‘net goed’ of ‘lekker puh’. Deze Opstarter vertelt u zo’n “lekker puh” story. Niet vanwege mogelijk leedvermaak, maar om er van te leren.
“In een procedure voor een hogere management-positie was een commissie in het leven geroepen, waarin ik zitting mocht nemen voor de laatste ronde. Er waren nog twee kandidaten over. Ik had me goed ingelezen in ieders dossier en tussentijdse verslagen en was klaar om de kandidaten in levende lijve te ontmoeten. Toen de dag van de gesprekken was gekomen en ieder commissielid zijn plek aan tafel had ingenomen, nam de voorzitter de te volgen procedure met ons door. Vragen die we op voorhand hadden, moesten bij hem worden ingeleverd. Hij zou ze stellen. “Mogen we dan zelf geen vragen stellen?” vroeg een mede-lid. Er volgde een stellig “NEE”. Alle vragen die we hadden en ook die gaandeweg de procedure bij ons opkwamen moesten we opschrijven en aan hem aanreiken, zodat hij ze kon stellen.
De eerste kandidaat werd opgehaald en de voorzitter begon met een beschrijving van de procedure tot dusver, waarna het vragen(v)-uurtje van start ging. We zagen hoe de kandidaat met ons contact probeerde te maken, maar doordat alleen de voorzitter vragen stelde, werd het een eenzijdig en interactief-arm gesprek. Het was alsof er een interview met alleen maar ‘ja’ en ‘nee’ antwoorden werd afgenomen. Zo standaard en strak leidde de voorzitter de kandidaat naar de afronding. “Wilt u nog feedback geven?” was de slotvraag. En jawel, de kandidaat vertelde dat hij niet tevreden was over het gesprek. “Kunt u ons een verklaring daarvoor geven?” was de wedervraag van de voorzitter. “Zeker” zei de kandidaat, “u geeft geen enkele ruimte aan uw collega’s die beslist ook vragen voor mij hadden. Dat heb ik wel opgemerkt. Met uw aanpak slaat u elk gesprek dood”. De stilte die volgde was eveneens dodelijk. Met de opmerking “ieder krijgt wat hij verdient” beeindigde de kandidaat zijn relaas.
Hij heeft de baan niet gekregen, maar de man zelf heb ik nog diverse malen ontmoet en gesproken. Het allerleukste wat ik van hem vernam was, dat hij bij een andere werkgever de leidinggevende is geworden van de voorzitter van onze sollicitatiecommissie. Wat een merkwaardige samenloop van omstandigheden. Als we elkaar ontmoeten, komt steevast dit verhaal weer boven, juist omdat het zo tekenend is voor leiderschap dat open is en loont of gesloten is en niet loont”.
Ik wens u een “lonende” week.
Geef een reactie