Nauwelijks was ik de ruime werkkamer binnengelopen en had ik een welgemeend compliment over de prachtige kamer gemaakt, of het bitse antwoord van mijn vrouwelijke gesprekspartner knalde me tegemoet. ‘Dit is mijn kamer.’
De toon van het sollicitatiegesprek was gezet. Ooit hoofd P&O, moest deze dame pas geleden toegeven dat ze toch echt een stapje terug moest zetten. ‘Senior P&O-adviseur’ staat er op haar kaartje. Gewoon P&O-adviseur kan natuurlijk niet als je de toko vijf jaar hebt gerund. Maar deze kamer, die synoniem is voor de leidende rol en die nu toebehoort aan het nieuwe interim hoofd, zag ze duidelijk nog steeds als haar territorium.
Terwijl ik braaf met hernieuwde concentratie in de ondergeschikte rol het gesprek verder vorm probeerde te geven, ging dit op een gelijke botte manier verder. ‘Waarom wil je deze tijdelijke baan’, ‘waarom kies je voor ons’ en ‘de arbeidsmarkt is zo goed, waarom wil je dit’. Terwijl ik mijn standpunten uiteen zette en mijn gesprekspartner er telkens een paar harde noten tussendoor knalde, bedacht ik me dat het enkel om ‘de klik’ ging in dit afsluitende gesprek, zo had mijn bemiddelende consulent gezegd.
Die klik tussen haar en mij, die was overduidelijk ver te zoeken. Een arrogante dame met te veel trekjes die duidden op een onzekere houding zat tegenover me. Vermoeit, negatief, bot. Maar bovenal verhard.
Waar was de menselijkheid gebleven, die ik tijdens het voorgaande gesprek bij dit bedrijf met een andere dame naar wiens baan ik uiteindelijk bleek te solliciteren, zo duidelijk had gevoeld? Waardoor ik zo enorm enthousiast over deze organisatie en functie werd. Opdat ‘verder zoeken onnodig’ was?
Op de terugweg valt het kwartje. Deze van de troon gestoten ‘drama queen’ kan haar verlies niet incasseren. Ze was toch wel mooi hoofd. Inmiddels zit ze duidelijk niet meer op haar plek en dat heeft gevolgen. Vandaar dat die goede kracht al na drie maanden afhaakt, en er een vacature ontstaat. Met als gevolg dat de sollicitant, in een eerdere fase verrukt over deze klus op gebied van werving en communicatie, er zelf de brui aan geeft.
Resultaat: het bedrijf moet de zoektocht hervatten op de krappe arbeidsmarkt, terwijl het voormalige hoofd zich nauwelijks bewust is van haar eigen aandeel hierin. Je kunt je afvragen of het niet eens tijd wordt dat deze senior P&O-adviseur zelf uitziet naar een nieuwe werkplek en een frisse start. Iets dat ieder mens goed kan doen.
Kwalijker voor het bedrijf vind ik het dat ze op deze wijze gemotiveerde en gedreven mensen niet aan de organisatie weet te binden. Op deze manier ga je in krappe tijden geen talent binnenhalen. Terwijl je van een p&o’er juist toegevoegde waarde op het menselijke vlak mag verwachten. De conclusie is dus dat als je gemotiveerde mensen aan wilt trekken, je je organisatie ook met gemotiveerde mensen moet presenteren. En dat bereik je het beste door mensen die lekker in hun vel zitten, op een plek waar ze zich thuis voelen.
Geef een reactie