Goedemorgen,
“Zijn er al kamervragen gesteld?”
Met deze ietwat cynische wedervraag, beantwoordde de bondscoach van Oranje, de verslaggevers vraag over wie hij in de spits van zijn elftal zou laten spelen. In deze Opstarter geen uitsluitsel daarover, maar wel een constatering dat het met het vertrouwen in een mooie afloop nog niet bijster goed is gesteld. Nederland gelooft niet dat Nederland kampioen wordt, ondanks alle (vooraf)gedoe met gadgets en gimmicks voor een goed oranjegevoel. Vlaggen, beesies, bandjes helpen niet. Het gaat om wat er van binnen bij de 23 mannen leeft, hun vertrouwen in wat ze kunnen … en willen. Mankeert daar wat aan, dan kan de twaalfde man (lees: alle 17 miljoen supporters) driemaal op z’n kop gaan staan, het wordt dan niks, nada, niente, nul!
Bert van Marwijk weet dat als geen ander. Hij heeft maar een taak en dat is wat hij van zichzelf eist over te brengen op elk van de 23 die hij heeft geselecteerd zodat ze bereid zijn om het gras op te vreten als ze mogen spelen.
In onze dagelijkse bezigheden is het eigenlijk niet anders. Ik herinner me nog goed dat ik bij een kampioensbedrijf werkte. Elk jaar opnieuw waren we top in onze branche. Alles liep op rolletjes, klanten kwamen spontaan aanwaaien, resultaten steeds boven verwachting, kosten in control, kortom ’n feestje, totdat… Ineens bleken we onder het niveau te scoren dat we tot dan toe gewend waren. Klanten namen afscheid, kosten stegen onverwacht snel, resultaat net op het randje,onzekerheid bij de leiding, niemand had een verklaring en toen een grote nieuwe relatie zich meldde voor een offerte wisten we een plan te presenteren dat vol zat met voorzichtige aannames en reserves. Het was zeer modaal, niet vertrouwenwekkend, defensief en het was logisch dat de nieuwe klant dan ook uiterst kritisch bleek.
Ik geef jullie een herkansing, was het hoogst haalbare resultaat na de presentatie. Dat hielp.
Een vol weekend werd geblokt voor een sessie, waarin de onderste steen boven moest komen. Niemand had er zin in, allerlei redenen die werden opgevoerd om niet te hoeven deelnemen werden keihard verworpen. En zo zagen we elkaar. Ineengezakt en zonder passie. Een willoos groepje dat nog geen gras zag staan, al stond het op konthoogte. Laat staan om het op te vreten! Desondanks bereikten we, nadat fors op elkaar was ingepraat, een focus. Het doel was weer zichtbaar. Dit jaar nog de top 10 in, volgend jaar de top 5 en dan plek 1.
’s Maandags werd de vernieuwde offerte besproken. Het stuk had een totale metamorfose ondergaan. Krachtig, uitdagend, strijdbaar en scherp concurrerend. Het blonk uit in waar het altijd om gaat. Vertrouwen in elkaar, in de organisatie en het team. Dan mag je best een wedstrijd verliezen, maar kun je het toernooi nog altijd winnen.
Dat is wat iedere goede coach altijd voor ogen staat. Eerst en vooral het maximale uit jezelf halen. Anderen doen dat niet voor je. Die drive mag nooit verdwijnen. Je moet proberen te groeien als mens. Dan pas kun je dat ook overbrengen op je medewerkers, je creativiteit, je acties. Dat ben je verplicht aan jezelf als je succesvol wilt opereren.
Ik heb vertrouwen in Bert. Ik zie zijn drive, zijn passie. Zijn wil om te winnen. Om succesvol te worden. Zijn 23 boys kunnen allemaal voetballen. Nu moet hij ze nog laten weten hoe gras smaakt.
Ik wens u een perfect gemaaide werkweek. Klusklaar voor een oranjefeestje.
Geef een reactie