Pasgeleden had ik een discussie met een dame, hoofd HRM bij een openbaarvervoerbedrijf. Nou en, zul je zeggen. Maar het was een mooi voorbeeld van de tegenstelling tussen menselijk en zakelijk HRM.
‘Ja natuurlijk. Als ik in de bus zit schiet ik een chauffeur ook wel aan en maak ik een praatje met hem. Maar mijn kostbare tijd besteden om een uur met zo’n man tijdens zijn werk mèè te gaan? Nee, al het geklaag dat je dan hoort. Zij interpreteren bepaalde zaken (lees: op HRM-gebied) waar ze niet alle ins en outs van weten en ook niet kunnen weten, heel anders en hebben daar geen objectief oordeel over. Dat moet je dus gewoon niet doen’.
Deze volzin floepte uit haar mond terwijl ze er heel serieus en professioneel bij keek. Even daarvoor had ik gesproken over mijn P&O-carrière bij een (ander) vervoerbedrijf. En dat ik op een verloren vrijdagmiddag nog wel eens aan een chauffeur vroeg of ik een stukje met hem mee kon rijden op de bus. Om te zien in welke situaties ze belandden en hoe passagiers met hen omgingen. En gewoon uit interesse wat hun werk inhoudt. Omdat als ‘witte boord’ ik ook maar gewoon mens ben. Al snel had ik door wie welke hobby’s had, en kwamen chauffeurs met hele verhalen over de kinderen, een pas gekochte huis en de wekelijkse bowlingavondjes.
Het verschafte mij veel inzicht in hun belevingswereld, de belevingswereld van mijn doelgroep waarvoor ik de werving verrichtte. Maar ik vond het ook een eyeopener. Omdat mensen die al jaren achter het stuur zaten, uitzonderingen daargelaten, regelmatig best een uitgebluste indruk op me maakten. Dat zette mij aan het denken hoe je een dergelijke routinematige functie misschien ook ánders in zou kunnen richten. Meer passend in onze 21ste eeuw.
Ruim zes jaar is het alweer geleden dat ik een andere baan aannam. Maar nog regelmatig gebeurt het dat een chauffeur me joviaal groet vanaf zijn hoge bestuurdersstoel als ik op m’n fiets door de stad rijd en er een groen-met-gele bus voorbij zoeft. Moet ik ook zo afstandelijk worden zoals dit hoofd P&O? Ik peins er niet over. Het bewijs gaf deze dame zelf, toen ze op het eind van het gesprek zei ‘Tja, dan zeggen ze maar weer dat het kantoorpersoneel in een ivoren toren zit.’ Inderdaad mevrouw het-hoofd-P&O, u weet het zelf en u doet er niets mee. Misschien tijd voor verandering en iets meer interesse in uw medemens?
Geef een reactie