Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik als kind met griep in mijn bed lag, omringd door boekjes, een stopfles met dropjes en een fles granini waar ik de kuiltjes in die fles dan na de griep kon beplakken met kraaltjes. Ik was omringd met deze spulletjes, omdat mijn ouders een druk bedrijf hadden en geen tijd voor ‘ zieke kindjes’. Dit was het ritueel dat ik mij herinner. Een vluchtige blik even om de hoek van de deur, dat was wat het was.
Inmiddels ben ik de zeer gelukkige ‘omi’ van ons eerste kleinkind, waar ik naast mijn ‘burn-out praktijk’ met regelmaat bij ons thuis voor zorg, omdat haar beide ouders vliegen. Mama als stewardess en Papa als captain. Zo ook de afgelopen dagen. Tot mijn grote genoegen, want ik geniet van elke seconde met deze kleine schat van 15 maanden. Op zich misschien niet bijzonder, behalve dat de lieverd ‘ziek’ werd. Niet ontzettend ziek, maar ziek genoeg om als ouders te kunnen denken dat je heel graag thuis zou zijn om te kunnen zorgen, knuffelen en troosten. Dat is als ‘vliegend stel’ bijna niet te doen want kindjes lopen nu eenmaal snel iets op en je kunt dus niet zomaar terug of vrij nemen. Weg is weg, tenzij het zeer ernstig is en een terugreis geregeld moet worden. Dit geeft druk op je schouders en als je hier niet genoeg aandacht aan schenkt, levert dit overmatige stress op. Dit geldt voor veel beroepsgroepen met onregelmatige werktijden en zeker als beide ouders werken. Schuldgevoelens gaan een rol spelen en het gemis is groot. Zowel bij de kinderen als de ouders die elkaar alleen maar gelukkig willen zien. Wel of geen carrière, wie gaat er oppassen en waar? Ben je egoïstisch als je voor je werk kiest en een kinderdagverblijf als opvang kiest? Kun je als je tussendoor thuis bent dan ook nog tijd met je partner alleen doorbrengen, of is dat wel heel veel gevraagd?
Wat ik hier als professional in mijn praktijk bij ervaar is dat de impact van de zorg voor kinderen op voorhand vaak enorm wordt onderschat. Het lijkt iets dat je ‘gewoon’ even gaat doen, maar blijkt uiteindelijk een enorme wissel te kunnen trekken op de partnerrelatie. Je eigen wordingsgeschiedenis is je referentiekader en kan haaks staan op die van je partner. Hoe kom je samen op een lijn en hou je het samen ook nog leuk? Hoe overleef je als partners de meningsverschillen en invloeden van bijvoorbeeld de grootouders, familie of vrienden? Hoe zie jij de opvoeding van de kinderen en wat zijn voor jou belangrijke waarden? Nog nooit over nagedacht? Dat hoor ik vaker en blijkt vaak een struikelblok. Kleine irritaties worden groter en vermoeidheid doet daar nog een schepje bovenop.
Ik hoop niet dat ik een afschrikwekkend beeld hen neergezet. Ik heb zelf als moeder van drie inmiddels volwassen kinderen jarenlang onregelmatig gewerkt in de zorg en heb al veertig jaar een prima relatie met mijn man, dus het kan heel goed! Het is alleen heel hard werken en ‘geduld is een schone zaak’. Werk aan je frustratie tolerantie en zet je zelf en je partner niet langer op de eerste plaats als je voor kinderen kiest. Verdiep je in de ontwikkeling van kinderen voor je er aan begint, dat bespaart jou, je partner en de kinderen enorm veel stress. Deze stress heeft voor mij tijdens mijn werk in de gespecialiseerde jeugdhulpverlening ooit de basis gelegd voor mijn huidige praktijk. Het werd mijn missie om kinderen te beschermen tegen de overmatige stress van hun ouders. Voor mij belangrijke waarden zijn vooral plezier met elkaar en aandacht voor elkaar geweest en gebleven. Ik heb vandaag vooral gespeeld, gewandeld en geknuffeld! Het was weer genieten geblazen…
Geef een reactie