Goedemorgen,
Wanneer maak je een carrière-switch? Toch zeker niet op het einde van je loopbaan, als je bijna met pensioen gaat? Vandaag maakt u kennis met iemand die dat juist wél deed. Die koos voor een visie op mensen die absoluut niet in alle draaiboekjes voor P&O-werk staat.
Een paar weken terug kreeg ik van een werving & selectiebureau een uitnodiging toegestuurd voor een workshop. Omdat ik echt geen tijd had, meldde ik me af, maar prompt kreeg ik een mail terug met – en ik citeer – “weet je het zeker, Michiel?” Ik was wat geprikkeld, want wie bepaalt er nu mijn agenda? en besloot te reageren met het verzoek mij te schrappen uit het mailbestand, u kent de tekst wel…
Echter de volgende morgen kwam er een telefoontje. Een mij niet onbekende stem zei: “Goh Michiel, ik zag je afmelding voor de workshop, jammer, vandaar mijn mail naar jou …” Verbluft vroeg ik: “Jij zit toch bij ….?” Hard lachend vertelde mijn geprekspartner dat hij daar vertrokken was om iets heel nieuws te kunnen beginnen. En op mijn vraag “waarom?” kreeg ik het volgende statement te horen: “Ik werd bij mijn werkgever verantwoordelijk gesteld voor o.a. recruitment. Strikte voorwaarden volgen en verder niet. Daar kreeg ik het Spaans benauwd van. Echt goede kandidaten die ik voorstelde werden keihard afgewezen omdat ze niet voldeden aan het gestelde profiel.”
“Ik heb dat een keer besproken met mijn huidige werkgever omdat ik denk en vind dat je de markt voor personeel ook anders kunt benaderen dan alleen met keiharde selectie-criteria”. “Probeer het dan maar eens op jouw manier en kijk maar of de markt klaar is voor die benadering”, kreeg ik te horen.
“En?” , vroeg ik. “Je hebt een blij en gelukkig man aan de telefoon. Ik ben er uit gestapt, juist omdat ik het P&O-werk heel anders wil benaderen. Ik
hoef niet meer mee te doen aan het oppoetsen van functies en daaraan gekoppelde selectie-critera. Het draait bij mij nu om de persoon. Om feitelijke (vak)kennis en ervaring die vaak beter voldoen dan profiel gerelateerde diploma’s en een titel. Dat breng ik in. Maar om dat te kunnen gaan doen, moest ik de stap zetten om zes jaar voor mijn pensioengerechtigde leeftijd helemaal opnieuw te beginnen.”
“Wauw”, was het enige dat ik nog kon zeggen. “Wauw”.
Ik wens u een moedige week.
Geef een reactie