Onlangs liep ik een oud-collega van mij tegen het lijf. Het viel me meteen op dat hij er fantastisch uitzag. Zijn ogen straalden vrolijk en uitgerust en zijn hele houding straalde energie uit. Ik was oprecht blij om hem op deze manier te zien. Een half jaar daarvoor maakte hij nog een uitgeputte indruk toen ik hem sprak en hij me vertelde over de burn-out waarin hij was geraakt, omdat het hem allemaal te veel werd op het werk. Natuurlijk was ik zeer geïnteresseerd wat er met hem gebeurd was in de tussentijd en wat hij had gedaan om uit zijn burn-out te komen.
Hij vertelde me dat de burn-out zich voor zijn gevoel eigenlijk vrij plotseling had aangediend. Zijn omgeving had allang gezien dat het niet goed met hem ging en daar ook wel opmerkingen over gemaakt, maar hij had de goedbedoelde raad niet opgepikt en was gewoon doorgegaan op de manier zoals hij altijd met de werkdruk was omgegaan en dat was door er ‘gewoon een tandje’ bij te geven. Zijn gezin wist niet beter dan dat pa moest werken en hij niet te veel lastig gevallen kon worden met andere zaken.
Zijn vrouw ving veel op en zij hield thuis dan ook grotendeels de tent draaiend. Zij was het die met de jongens naar de sportclub reed in het weekend; zij zorgde voor ieders natje en droogje en onderhield de sociale contacten zo veel mogelijk. Totdat hij vlak voor zijn uitval op het werk door zijn vrouw werd uitgenodigd voor een serieus gesprek rond de keukentafel. Hij had geen idee waar ze het over zouden moeten hebben, maar zijn vrouw nam het woord en deelde hem mee dat ze voornemens was om hem te verlaten. Wat haar betreft was de koek op. Hij leverde geen enkele bijdrage meer aan het gezinsleven en ze voelde eigenlijk niks meer voor hem.
Dit kwam binnen als een bom, vertelde hij me. Hij had dit totaal niet zien aankomen en deze klap gecombineerd met de stress op het werk was reden genoeg voor hem om zich ziek te melden. Hij maakte een afspraak met een therapeut die hem vroeg naar zijn verleden. Gaandeweg begon hij te zien dat zijn gedrag vast zat aan patronen die hij al jaren inzette en die hij ook al bij zijn ouders had gezien. Zo dacht hij dat hij alleen verantwoordelijk was voor het gezinsinkomen, ondanks het feit dat zijn vrouw ook een prima baan had. Hij leerde ook zien dat ‘het tandje erbij’ eigenlijk te maken had met zijn probleem om grenzen te stellen en uitdrukking te geven aan zijn eigen wil.
Het waren in eerste instantie geen leuke sessies bij de therapeut, maar ze gaven hem wel inzicht. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij zulke verhelderende gesprekken had gevoerd. Hij had een rode draad in de patronen van zijn leven ontdekt en dit deed hem realiseren dat hij nu een keuze had hoe hij deze draad verder op zou pakken. Hij kon doorgaan op de oude weg of een andere richting op gaan. Hij vertelde me dat hij weer in zijn oude baan was teruggekeerd, maar dat het voor zijn beleving toch heel anders was geworden. Hij maakte meer contact met z’n collega’s, kon beter zijn grenzen verwoorden en aangeven en ook duidelijker maken welke klussen hij graag wilde oppakken. Hij kon niet meteen alles doen wat hij leuk vond, maar het feit dat hij in staat was om hierover te praten gaf al veel opluchting en een aantal zaken konden gelukkig wel meteen aangepast worden. Hij en zijn vrouw waren intussen wel van tafel en bed gescheiden en hij was in een appartement in de stad gaan wonen. Toch had hij intussen een veel betere band met z’n vrouw en kinderen gekregen. Ik ben benieuwd hoe het hem verder zal vergaan.
Wat betekent transformatie in jouw persoonlijke leven en voor je werk? Denk je dat het mogelijk is om te transformeren of denk je dat de mens is wat hij/zij is en dat we niet wezenlijk kunnen veranderen? Volgende keer zal ik de visie van Carl Gustav Jung wat meer belichten met betrekking tot transformatie.
Geef een reactie