De verweving van werk en privé leven wordt steeds sterker. Zo schreef ik vorige week over EVC’s en personal branding: termen waarbij een totaalplaatje van u als persoon wordt aangenomen voor een functie. Inclusief hobby’s, levenservaring, noem maar op. De vraag die toen ontstond was: wat heeft de werkgever daarover te zeggen?
Parallel aan deze vraag staat nog een diepere vraag. Wat heeft ‘de baas’ te zeggen over gezondheid? Over risico’s die tijdens het uitoefenen van hobby’s wordt gelopen? Kortom, over wat je niet mag doen in je vrije tijd?
Een voorbeeld
De zaalvoetballer die gekort werd op zijn ziektegeld, omdat hij bleef zaalvoetballen ook nadat zijn werkgever hem had gevraagd daarmee te stoppen, vanwege de blessures die hij opliep. Het is al even geleden, maar vanuit het perspectief van privé / werk verweving is dit een interessante casus. Meer is te vinden op de site* van het NOS journaal.
De consequenties?
De vraag is zeer ethisch. Waar heeft een werkgever zeggenschap op? In het geval van de zaalvoetballer loopt de man het risico dat hij zijn werk enige tijd niet kan uitvoeren vanwege blessures. Je zou kunnen spreken van een 1 op 1 relatie, het lijkt vrij duidelijk. Maar is het dat ook? We spreken over een risico, een kans, dat de man zijn werk enige tijd niet kan uitvoeren. Als de werkgever daar zeggenschap over heeft, waarover dan nog meer?
Er bestaan erg veel activiteiten en gewoonten die een kans opleveren dat een werknemer zijn werk niet (goed) meer zal kunnen doen. Te denken valt aan skiën, bungee jumpen, surfen. Maar ook: hardlopen, zwemmen. En verder: roken, te vet eten, teveel eten, te weinig sporten.
Dit zijn allemaal zaken die een werknemer iets kunnen opleveren waardoor hij zijn werk minder goed kan doen. Toegegeven, in de kans van het zwemmen is de kans niet zo groot. Waar ik naar toe wil is: wie gaat bepalen hoe groot de kans moet zijn voordat de werkgever er iets over te zeggen heeft?
Antwoorden, nieuwe vragen
Op deze vraag bestaat volgens mij geen eenduidig antwoord. Het meest simpele zou zijn om te zeggen ‘alles dat een grote kans op blessure oplevert moet verboden zijn’. Zo kun je moeilijk te onderbouwen percentages vermijden. Interessant is dat in dit antwoord al de meer fundamentele opvatting zit dat een werkgever überhaupt iets te zeggen heeft over het privé leven van de werknemer. Dat aangenomen moeten er veel meer gedetailleerde beslissingen worden genomen. En zo wordt er, zoals heel vaak, voorbij gegaan aan de fundamentele aanname die er in de eerste beslissing zit, dat een werkgever iets te zeggen kan hebben over het privéleven van de werknemer.
De nuance is dit: dat de uitspraak van de rechter geen invloed op het privé leven geeft, per se. De uitspraak is dat de werknemer een deel van de verantwoordelijkheid op zich neemt als het om het uitoefenen van zijn taken gaat. Toch kan ik me voorstellen dat deze uitspraak in de toekomst gevolgen zal hebben voor de werk/privé relatie.
Wat denkt u dat deze gevolgen zullen zijn?
* Link werkt niet meer per 3-9-2015, red.
Geef een reactie