Er zijn zó veel dingen interessant aan de crisis en het huidige economische systeem, dat het moeilijk word om je er niet een klein beetje in te verdiepen. Al sinds ik filosofie ging studeren ben ik geïnteresseerd in de vraag wat waarde is – en hoe we die kunnen scheppen voor andere mensen. Economie, dacht ik, is een systeem om die waarde te verdelen over de samenleving.
En recent werd ik op het idee gebracht om me verder te verdiepen in hoe de huidige economische situatie in elkaar steekt. Dit gebeurde door Marc Drees, die de recruitmentwereld op recruitmentmatters op de hoogte houdt van verschillende interessante onwikkelingen die effect hebben op de economie – en dus de arbeidsmarkt. Hieronder enkele gedachten.
Waarde, vertrouwen en geloof
Economie is een systeem om waarde te verplaatsen. Dus: ik kan iets voor jou betekenen, dat iets heeft een bepaalde waarde (op basis van hoe moeilijk het is om te doen) en via dit systeem (een set van afspraken eigenlijk) krijg ik een soort tegenprestatie. Ons economisch systeem is gebaseerd op een vertrouwen of geloof in geld: geld representeert waarde. Maar het heeft zelf geen waarde. Geld heeft alleen waarde omdat we er met zijn allen een afgesproken waarde aan hangen. Iets dat pijnlijk duidelijk zal worden als Griekenland haar schulden herstructureert.
Het vertrouwen (en geloof) in het huidige systeem is de laatste tijd enorm gedaald (een reden dat veel mensen, geloof ik, gevlucht zijn in edelmetalen, wiens waarde minder afhankelijk is van vertrouwen en meer van echte schaarste). En dat heeft een enorme terugslag op de economie en dus de arbeidsmarkt. We hebben geen vertrouwen meer in de toekomst en bezuinigen dus in het heden: even geen nieuwe vacature uitzetten en wat meer werk met minder mensen doen.
Bereidheid
Wat mij als HRM’er mateloos boeit is dat de bereidheid om te werken – om maar iets te noemen – wel gelijk blijft. Door een crisis stijgt deze zelf: er zijn nu meer mensen dan voor de crisis die hard willen werken voor hun dagelijks brood. Wellicht hebben ze een negatieve motivatie (‘ik wl niet ontslagen worden’), maar ze hebben een motivatie. Een enorme motivatie zelfs. En op een of andere manier is ons economisch systeem niet goed in staat om die motivatie aan te boren en in te zetten om mensen weer aan het werk te helpen.
Misschien is dit een falen in het concept van het systeem: we baseren het op de representatie van waarde en niet op dingen die inherent waarde hebben zoals productiekracht, motivatie, bereidheid tot helpen. Maar wellicht is een systeem gebaseerd op deze zaken niet eens denkbaar. Dus laat ik mijn filosofische uitstapjes voor me houden.
HRM en de crisis
Wat ik me vooral afvraag is: volgt u als HRM’er de crisis? Wat denkt u ervan? Zouden al uw HRM collegae de crisis bij moeten houden? Is het mogelijk of zelfs noodzakelijk om financiële voorspellingen mee te nemen in de strategische planning van het personeelsbestand?
Ik ben benieuwd naar uw mening.
Geef een reactie