Maandag stond ik op het station te overdenken hoe verschillende soorten werk zich onderscheiden. Toen zag ik een jonge soldaat staan. Hij stond naast een oudere man, ze praatten niet, maar hoorden wel duidelijk bij elkaar. De soldaat stapte voor mij in en ik ging achter hem zitten in de trein. De oudere man bleef buiten staan. Toen de trein begon te rijden, zwaaide hij. En de soldaat zwaaide terug.
Waar ging deze soldaat heen? Naar Eindhoven – waarschijnlijk het vliegveld. En dan? Ergens waar het onrustig is. Ik weet niet hoe u over dit soort onrust denkt. Voor mij heeft het iets heel abstracts, ik heb er immers geen ervaring mee. En tegelijk heeft het iets heel echts, iets reëels. Het is het soort realiteit dat zich opdringt. Een realiteit waar je niet zomaar overheen kunt stappen.
En ik stap weer terug naar mijn eigen realiteit en de onderscheidenheid van werk. En ineens lijken al die kantoorbanen niet zo onderscheidend meer. En de keuzes die we maken voor onze opleidingen en sollicitatiegesprekken en carrières lijken des te groter. Niet omdat de keuzes zo verschillen, maar om de uitkomsten waar zelfs kleine verschillen toe kunnen leiden. De volgende keer dat ik zo’n keuze maak, zal ik er nog eens goed over nadenken.
Geef een reactie