Wat vooraf ging:
De eerste trappen heuvel op en de eerste stappen bij het invoeren van performance management gaan makkelijk. En gelijk op. Maar dan begint het echte werk. De weerstand neemt toe, het wordt zwaarder en gaat minder snel. Het gaat er om spannen…
(zie ook deel 1 van deze blog, red.)
Nadat het eerste uitgebreide overleg over performance management redelijk dramatisch was verlopen leek het handig om aan te haken bij een operationeel werkoverleg. Om meer gevoel te krijgen bij de dagelijkse praktijk. Om zieltjes te winnen. Eén of twee stappen terug om daarna alsnog een volgende stap te maken. Maar zo makkelijk ging het niet. Er was nauwelijks gecommuniceerd. En daar waar dat wel was gebeurd had men het gevoel dat er een HR dingetje uitgevoerd moest worden. Veel werk, veel gedoe en wat zou het voor hun dagelijkse werk opleveren? Zucht: er was nog een lange weg – omhoog – te gaan.
Dan zie je hem liggen: de top. En vlak voor je rijdt die gast die je 100 meter geleden luid hijgend voorbij is gereden. En hij heeft nog steeds dikke billen. Ergens onder je teennagels komt nog wat kracht vrij om te versnellen. Adrenaline en testosteron gieren door je aderen, je hart lijkt te koken en de pijn is ondragelijk. 10 snelle en woeste trappen. En dan het gevoel….het hoogtepunt….vlak voor de ander….de overwinning!
Foto dankzij Loco Steve op Flickr
Het mooie van goed werkend performance management is dat het meerdere doelen dient. Het geeft richting en duidelijkheid, dwingt tot communicatie en afstemming en werkt eerlijkheid in de hand. Dat is de inhoud, maar hoe krijg je als HRM’er dat over de bühne, tussen de oren van diegene voor wie het bedoeld is?
De eerste trappen op het vlakke voelen heerlijk. De eerste slok lauwe sportdrank smaakt als het zoet van de overwinning, de uitgedroogde reep als kaviaar met truffel. Groepen uithijgende renners langs de kant stimuleren alleen maar meer. Verstand op nul, blik op oneindig? De dood of de gladiolen? De gladiolen dus, het verstand zegeviert, ook bergop!
Vaak werken eenvoudige voorbeelden het beste: “Stel je drie collega’s voor. De een werkt heel hard en doet het hartstikke goed. De tweede doet gewoon zijn werk, niet meer en niet minder. En de laatste gooit er met zijn pet naar. Nu krijgen ze alle drie hetzelfde betaald, dezelfde loonsverhogingen en kunnen hier tot in lengte van dagen blijven werken. Met performance management kan en hoeft dat straks niet meer.”. Knikkende hoofden en gefrustreerde blikken maken duidelijk dat bijna alle aanwezigen hier mee te maken hebben gehad. En aan zo’n situatie weinig konden veranderen. En dan ligt de weg open om uit te leggen hoe performance management hier bij kan helpen.
Afdalen is een kunst op zich. Het lijkt vanzelf te gaan, maar schijn bedriegt. De verhouding tussen dood en gladiolen ligt anders. Pure psychologie en techniek gaan hand in hand: à la de Formule 1 is de apex in bochten belangrijk. Hoe snij je de bocht aan, waar rem je en waar accelereer je weer uit? Op hoge snelheid kan dit seconden schelen. Risicomijdend gedrag wordt in een afdaling niet beloond, maar te veel risico genadeloos afgestraft…
Je merkt het als er vragen worden gesteld. Vragen die ergens over gaan, die vanuit de praktijk worden gesteld. Positief-kritisch. Als het kwartje lijkt te vallen. Nu zelf niet te enthousiast worden, het moet hun verhaal worden. Langzaam maar zeker realiseren mensen zich wat de toegevoegde waarde van goed werkend performance management kan zijn. Dat medewerkers weten wat ze moeten doen en waar ze aan toe zijn. En dat managers realiseren zich dat het hen helpt. Bij de aansturing en – net zo belangrijk – bij het realiseren van hun eigen doelen. Dus geen HR dingetje, maar hun middel om de business vooruit te helpen. Het kwartje daalt, het kwartje valt!
Legendarische wielercommentatoren hadden het er vrijwel constant over: de moraal van de wielrenner. Blik op oneindig, verstand op nul daar ging het vroeger over. Inmiddels is gebleken dat er meer dan de moraal gebruikt werd om hard vooruit te komen. Maar de romantiek uit het verleden overheerst. Tegenwoordig is wielrennen wetenschap. Over alles wordt nagedacht: materiaal, voeding, training en psyche. Professionele wielrenners zijn in de laatste kilometer van een rit al bezig met hun herstel, op weg naar de volgende prestatie. Romantiek ja, maar resultaat telt.
Ook in HR land hoeft er steeds minder aan het toeval te worden overgelaten. “Ongrijpbare” zaken als leiderschap en peoplemanagement zijn beheersbaar geworden. Moderne HRM’ers opereren vanuit een businessperspectief. Waar nodigen begeleiden zij veranderprocessen in de onderneming. Hierbij houden ze rekening met doel en richting van de verandering, maar nadrukkelijk ook met de manier waarop er veranderd wordt. Deze moet passen bij het tempo in, en de cultuur van de onderneming. Om in wielertermen te blijven: je moet het peloton op sleeptouw nemen in de beweging. Anders is deze gedoemd te mislukken. De aanhouder wint, maar wel doen, denken en regelmatig achterom kijken. Laat dat de moraal van dit verhaal zijn.
Geef een reactie